<!--coloro:brown--><span style="color:brown"><!--/coloro--><!--sizeo:15--><span style="font-size:12pt;line-height:100%"><!--/sizeo-->Regulamin Herbacianej Gildii:<!--sizec--></span><!--/sizec--><!--colorc--></span><!--/colorc--> <br />[list] W ramach szeroko zakrojonej akcji informacyjno-werbunkowej, każdy nowy agent powinien dołączyć do podpisu następującą linię: <br /> <br />[*] Wasze postaci mogą mieć maksymalnie jedenasty poziom. <br />[*] Piszcie poprawnie, najlepiej w edytorze tekstowym z funkcją sprawdzania pisowni. <br />[*] Nie używajcie w notkach emotikonek. <br />[*] Nie męczcie wiecznie zajętego szefa pytaniami o misję - jako elita zbrodni, powinniście wiedzieć, co jest dla gildii najlepsze. Jeśli będę chciał od was czegoś konkretnego, dowiecie się o tym. <br />[list] <br /> <br /> <br />Nad Zapupiem zebrały się gęste, ołowiane chmury i wkrótce zaczęło padać. Powoli zmierzchało. Wkrótce strumyczki ciepłej, deszczowej wody poczęły płynąć dróżkami i spływały kaskadami ze wzgórz. Ze zbocza jednego z takich pagórków wyrastał na wysokości około 2 metrów drewniany „baldachim” chroniący przed deszczem. Pod baldachimem był przywieszony zielony szyld z wypisaną brązowym kolorem nazwą: „W hobbiciej norze”. Pod szyldem znajdowały się zielone, okrągłe drzwi z mosiężną gałką pośrodku. Na gałce był wyryty charakterystyczny wzór – trzynastoramienna gwiazda wpisana w stukąt. Właściciel tej karczmy twierdził, że jest to jakiś tam „batagram”, ale żadnych bardziej szczegółowych informacji nigdy nie udzielał. <br />Á propos właściciela – jakaś postać w ciemnym płaszczu właśnie wyszła z oberży i prawdopodobnie był to właśnie szef tego przybytku. Oczom ewentualnych obserwatorów ukazałby się przeciętnego wzrostu niziołek o ciemnych włosach i oczach brązowych jak esencja herbaciana. Był rachitycznie chudy, powłóczył za sobą lewą nogą jak zombie i podpierał się laską, choć nie był wcale stary. Zamknął za sobą drzwi i uważnie rozejrzał się po mokrej okolicy, by sprawdzić, czy nikt go nie widzi. Potem wyjął z pochwy małą szablę i kilkoma zręcznymi uderzeniami wyciął na drzwiach jakiś dziwny, runiczny znak. W tajnym języku znanym chyba tylko w półświatku przestępczym znaczył on: „Łotry, szukacie roboty?” <br />Właściciel karczmy przyjrzał się jeszcze raz znakowi, uznał, że jest on wystarczająco czytelny, po czym wszedł do środka. Karczma „W hobbiciej norze” była najlepszym tego typu przybytkiem w całym Zapupiu. W środku stało dwóch półorczych ochroniarzy, bracia Shump i Thump. Mieli w sobie o wiele więcej z orczych, niż z ludzkich rodziców, byli niezbyt przystojni, ale za to silny, zręczni i brutalni. Karczma była pusta; stoliki stały równo uszeregowane przez siostry Quillathe i Silaqui, dwie śliczne, zgrabne półelfki, pracujące „W hobbiciej norze” jako kelnerki. Za ladą stał kolejny półork, Dench. Ten z kolei wyglądał niemal jak człowiek, choć orcza krew wyostrzała jego rysy i nadawała brutalny charakter jego tłustej, szerokiej twarzy. W rzeczywistości, ten olbrzymi, gruby półork był inteligentny, miły i łagodny. <br />Herr Michael Daniel Bata, bo tak nazywał się właściciel karczmy, poszedł na zaplecze i wszedł do szafy. Przesunął kilka półek i przekręcił wieszak na ubrania. Ściany rozsunęły się, tworząc wąskie przejście, przez które Herr Bata przecisnął się do podziemi. Pod karczmą ciągnęły się nieskończone i nieogarnione podziemia, będące jaskiniami, pozostałościami więzień i schronów, połączonych z kanałami miejskimi. Herr Bata scalił te podziemia w jeden wielki, potężny kompleks siłą rąk krasnoludzkich górników. Z ciężkim sercem, lecz z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku zabił ich potem dla zachowania tajemnicy lochów, pozorując wypadek z metanem i iskrą. Jedno miał na swoje usprawiedliwienie – z wdzięczności zapewnił im godny władców pochówek w wielkiej świątyni Moradina. <br />Herr Bata wszedł do jednej z byłych celi, położył się na pryczy i myślał. <br />„Ciekawe, jak liczny będzie odzew? Hmmm.... nazwa tej mieściny dość dobrze oddaje jej znaczenie na świecie... ale koncentracja wrogich sobie wywiadów na tak niewielkim terenie daje olbrzymie możliwości takim jak ja... i jak moi Herbaciarze. Módlmy się, by były to silne osobowości... i zdolne, wyszkolone persony... nie jakieś pierwsze lepsze zbiry, ale elita... elita zła, chaosu i zbrodni, bo takich ludzi potrzebuję... tacy ludzie na pewno rozpoznają znak na drzwiach... mam nadzieję, że Dench się domyśli, czego chcą... na pewno, wytłumaczyłem mu wszystko... tak... któraś z mieszanych na pewno zaprowadzi to gościa i mnie obudzi.... dobry pomysł, zasypiam... tak... jak zawsze miałem rację....” <br />Uspokojony trafnością swych przemyśleń, Herr Bata usnął. Spał czujnym snem; podświadomie już czekał na swoich przyszłych agentów.

Queve szedł przed siebie, w noc nie śpiesząc się. Właśnie myślał nad swoją niecną przeszłością gdy oparł się o ścianę jakiejś karczmy stał w cieniu i odruchowo nawet o tym nie myśląc, Półelf zaczął się ukrywać przed innymi. Gdy to spostrzegł przeklął sam siebie w myślach i wyszedł z cienia. Spojrzał na szyld"W hobbiciej norze" hmm fatalny dzieńpowiedziawszy to spojrzał raz jeszcze na zachmurzone nieboherbata to jest to czego dziś mi potrzeba po tych słowach podszedł do drzwi karczmy. Złapał za klamkę i zastygł na parę chwil, coś mu nie pasowało ale nie mógł stwierdzić co, morze to znak na drzwiach wydawał się mu dziwnie znajomy? Wszedł do środka i dopiero wtedy przypomniał sobie, że nie ma pieniędzy. Niedaleko zauważył jakiegoś dziada, szedł, potykał się co chwila i ślinił się. Ostatni raz, musze mieć pieniądze na dalszą drogę powiedział do siebie. Przeszedł koło dziadka popychając go aby ten stracił równowagę o przepraszam powiedział to i pomógł doprowadzić do porządku starca, przy okazji prawie nie zauważalnym ruchem kradnąc mu sakiewkę. Młodzieńcze mógłbym prosić cię na słówko? to powiedziawszy starzec zawlókł chłopaka na zaplecze, wyciągnął miecz i przyłożył mu go do gardła mam dla ciebie propozycjepowiedział jakby odmłodzony o 30 lat przyłączysz się do naszej gildii albo zginiesz twój wybór chłopiec przez chwile przyglądał się niby-starcu i zniknął i pojawił się za napastnikiem i chciał już zadać śmiertelny cios, gdy dostał w potylice i cały świat się rozmazał. <br />Po nieokreślonym czasie zauważył że jest przywiązany do pryczy i 2 niziołów i jakiś mag stoją nad nim. Jeden z hobbitów o herbacianych oczach zaczął mówić nareszcie nasza królewna się obudziłapowiedział z uśmiechem na ustach i filiżanką herbaty w ręce Mam małe pytanko przyłączysz się do nas po dobroci? Tak czy nie? chłopiec powiedział z całą siłą jaka mu pozostała nigdy!!!!. Nizioł pociągnął łyka herbaty i powiedział a więc trudno magu wiesz co masz robić nie chce stracić tak cennej osoby mag nachylił się nad Półelfem i wykonywał skomplikowane ruchy, a Queve poczuł że coś osiada na jego duszy. Po czym odezwał się mag Herr Bato geas został nałożony, proszę o wcześniej ustaloną zapłatę tak zaczęła się przygoda Półelfa Queve w herbacianej gildii........ <br /> <br />---------------------------------------------------------------------------------------------------------- <br /> <br />Queve Półelf łotr7/tancerz cieni4/skrytobójca1/arcyszpieg1 <br />Cechy: <br />S-10 <br />Zr-20 <br />Bd-14 <br />Int-19 <br />Rzt-12 <br />Cha-18 <br /> <br />dwustronna kamizelka z jednej strony czarna jak noca z drugjej czerwono zielona, spodnie szare, bluzka popielata z jednej a z drugjej strony niebieska,spodnie przewiązane skóżanym pasem, buty czarne prawie do kolan lecz z możliwością schowania pod spodniami lub noszenia na w podeszfach sztylety, zza paska wystaje krutki miecz sztylet i rapier, posiada skużnie ćwiekowaną lecz żadko ją zakłada na siebie

Gdy w Zapupiu Herbaciana Gildia bawi³a siê w przyjmowanie nowych cz³onków, w Calimporcie tamtejsze gildie szykowa³y "dyplomatów". Jedna z nich, najszczególniejsza, wys³a³a swego "cz³owieka" zanim inne gildie o tym pomy¶la³y. Celem tej osoby by³o zaproponowanie po³±czenia si³. <br /> <br />Dwa tygodnie po "przy³±czeniu" Queve'a do Herbacianej Gildii, na granicy Zapupia pojawi³ siê pewien osobnik. By³a to niewysoka postaæ, nosi³a czarny p³aszcz z kapturem, pod p³aszczem da³o siê zauwa¿yæ czarn±, skórzan± kurtkê i pod ni± bia³± koszulê oraz dwa miecze przy pasie. Osobnik ten mia³ (nie)szczê¶cie napotkaæ kilku zbójów. Za¿±dali myta za przejazd. On, nawet nie zatrzymuj±c siê, rozkaza³ im zostawiæ go w spokoju. Rzucili siê na niego, on za¶ zrêcznie odskoczy³, wyci±gaj±c oba miecze. Wygl±da³y one do¶æ egzotycznie, by³y wyj±tkowo cieniutkie i giêtkie. Zbójcy atakowali z ró¿nych stron, on jednak zrêcznie unika³ ciosów, gdy tylko nadarza³a siê okazja, kontrowa³. Po kilku ciosach przeciwnicy zaczêli siê mêczyæ. Gdy tylko to zauwa¿y³, przeszed³ do natarcia. Kilka ciêæ i padli martwi. Postaæ ta, nawet siê nie ogl±daj±c na trupy, odjecha³a w kierunku Zapupia. <br /> <br />Kilka godzin pó¼niej. Zapupie, centrum, przed drzwiami karczmy "W hobbiciej norze". Postaæ dotknê³a koniuszkiem palca znaku wyrytego na drzwiach. Odczeka³a chwilê, aby siê uspokoiæ i skupiæ, potem wesz³a do ¶rodka. Pocz±tkowo nikt nie zwróci³ uwagi na now± osobê. Po kilku chwilach do sali wtoczy³o siê 2 ochroniarzy. Wydawa³o siê, ¿e kogo¶ szukaj±. Wszystkie g³owy zwróci³y siê w stronê wej¶cia lecz tam nikogo ju¿ nie by³o. <br /> <br />Zaplecze tawerny, blisko szafy. Postaæ skrada³a siê w kierunku szafy, ogl±da³a j± uwa¿nie. Powoli otwaorzy³a drzwi szafy, rozejrza³a siê i poci±gnê³a za wieszak, ¶ciana lekko uskoczy³a. Osobnik wszed³ do ¶rodka. Tam, na fotelu siedzia³ chudy nizio³ek o herbacianych oczach. <br />- Witam pana. - powiedzia³ nizio³ek. - Z kim mam przyjemno¶æ? <br />- Andrie, tak mo¿na mnie nazwaæ - odpowiedzia³ uprzejmie przybysz. <br /> <br />Rozejrza³ siê po pomieszczeniu. <br />- £adnie - skomentowa³ - przypomina mój dom. <br />To mówi±c, zsun±³ kaptur. Herr Bata zauwa¿y³ jego czarn± skórê i krótkie, srebrne w³osy. To by³ drow. <br />- Mam do pana ma³y interes, wiêc niech pan decyduje... <br />------------------------------------------ <br />Andrie [Fighter 5/ Rouge 4/Monk 1/ Duelist 1] <br />Opcjonalne: <br />Cechy: <br />Str - 10 <br />Dex - 21 <br />Con - 14 <br />Int - 18 <br />Wis - 19 <br />Cha - 10 <br />D³ugi czarny p³aszcz, pod nim czarna skórzana kurtka i bia³a koszula z falbanami, przy pasie 2 miecze, (d³ugi elfi miecz razy 2). <br /> <br />Wersja, mam nadzieje finalna.

Dong zadowolony z kawału dobrze wykonanej roboty (czyli jak on to mówił : "odblancowania"), pociągnął kolejny łyk z piersiówki zawierającej herbatę z grzanym winem ( gdy przygotowywał ten trunek, Herr Bata skwitował to jednym słowem : "marnotrawca"). Gdy skończył pić, wstał, i odszedł od zastawionych potrzasków. Ukrył się w zaroślach i czekał. Nic się nie działo, nie licząc tego że w jego głowie zaczęło już nieco szumieć. Otrząsnął się jednak z tego błogiego uczucia i wrócił do spoglądania na drogę. Na horyzoncie ukazał się właśnie jego cel - samotny jeździec. Zbliżał się on powoli do stanowiska pijaka. W końcu konny minął go i ... nic się nie stało. Dong jednak siedział spokojnie, dopiero gdy jeździec odjechał na jakieś dziesięć stóp od niego, pociągnął za trzymaną w ręku linkę i wyskoczył z zarośli. <br />Potężny pień przymocowany do konaru wielkiego dębu, pomknął szybko w kierunku jeźdźca i ugodził w jego rumaka łamiąc mu kręgosłup. Zaskoczony podróżny spadł z grzbietu zwierzęcia, przetoczył się i gdy zauważył Donga wyciągnął kuszę i wymierzył w niego. Strzelił. Bełt pomknął szybko w stronę człowieka, jednak ten wykonując jakimś cudem unik, przypominający bardziej pijacki chód niźli zaplanowane uchylenie się, uniknął pocisku. Jeździec z niedowierzaniem spojrzał na nieznajomego i zawahał się przez krótką chwilę. Wystarczająco długą jednak by piersiówka wypełniona trunkiem, pomknęła szybko w jego kierunku i godząc w jego czoło zakończyła jego istnienie. Z czoła jeźdźca bryzgnęła krew, a z otwartej piersiówki "ulepszona" herbata. Jeździec padł martwy na ziemię a Dong przeklinając w duchu utratę dobrego trunku ("Herr Bata miał rację - jestem marnotrawcą") zabrał się za przeszukiwanie juków. <br />Znalazł to czego szukał - zapieczętowany zwitek papieru. Złamał pieczęć i uśmiechając się kącikiem ust odczytał: <br /> <br />Posiadacz tego dokumentu jest upoważniony, do posiadania <br />połaci ziemi między Zapupiem a rzeką Ribentrip. <br /> <br />Dong podniósł brwi i czytał dalej: <br /> <br />A także plantacji herbaty położonej nad tą rzeką. <br /> Podpisano: Stewart Inalfish <br /> Burmistrz Zapupia <br /> <br />Gdy chował ciało i zdejmował kłodę z lin przez jego umysł przewinęła się myśl: <br />Herr Bata będzie zadowolony. <br />Podniósłszy pustą piersiówkę ruszył do "składziku".

Queve szbko schował się w cień. Zauważył, że jeden wojownik próbuje zakraść sie do Herr Baty z boku, w cieniu. Skorzystał ze swojej ulubionej zdolności i znalazł sie za wojem. Gdy ten podniósł już miecz do ataku, przeszył mu mózg rapierem i nieustającym uśmiechem przyjemności na twarzy, wyciągnął sztylet i ruszył przed siebie. Spostrzegł człowieka, łotrzyka szyjącego z łuku do jego przyjaciół. Rzucił w niego sztyletem, lecz chybił. Łotr wycelował i strzelił. Trafił Półelfa w ręke.Ten nie czekając na następny atak okrył się zasłoną z cienia. Skupił sie i wysłał wołanie o pomoc do naibliższego nieumarłego, który wyłonił się zaraz przed nim. Rozproszył czar i wskazał istocie łucznika. Gdy ten zauważył, że żywy cień płynie w jego kierunku rzucił łuk i wyciągnął rapier.Queve w myślach kazał ustawić sie zjawie twarzą do siebie i atakować praeciwnika. Półelf przyglądał sie pare sekund walce, wyciągnął krótki miecz i ruszył na przeciwnika nie chciał go zabić, więc tylko go ogłuszył, a cień wysączał z niego żywotność i ciało materialne. Pół minuty póżniej człowiek był już cieniem. idź pomusz Andriemu a twój kolega wskazał na drugiego nieumarłego niech pomorze magowi.Queve oparł się o ściane, w cieniu i spokojnie przyglądał sie reszcie.

Queve przyglądał sie walce i jego dwum cieniom jak latały i z zmarłych tworzyły podobnych sobie nieumarłych. przydadzą sie do obrony podziemi powiedział do Herr Baty a ten przytaknął mu spokojnie.

Zufgard, dowódca oddziału wrogiej gildii zaczynał się już nieco bać. Jego elitarna grupa zdecydowanie przegrywała z tymi rzekomo nowicjuszami. Jego jedyną nadzieją miały być posiłki. Ale te powinny były dotrzeć na miejsce co najmniej dziesięć minut temu. W momencie w którym pomodlił się do Mask’a żeby jednak przybyły drzwi otworzyły się. Do środka wbiegło kilkunastu ludzi z jego gildii. Ich dowódca podbiegł natychmiast do Zufgarda. <br />- Co to tak długo – krzyknął z wyrzutem Zufgard. <br />- Zostaliśmy zatrzymani na chwilę przez kogoś – <br />- Przez k.... – Jego słowa przerodziły się w charkot konającego. <br />- Przeze mnie – powiedział spokojnie Jon. Przekręcił ostrze rapiera, pozwalając swojemu przeciwnikowi wykrwawiać się. <br />- Herr Bata, posiłki przeciwnika zostały unieszkodliwione – za nim iluzja rozproszyła się.

Niveren przerwa³ na chwilê ziewanie i machn±³ rêk± wypowiadaj±c jakie¶ s³owo. Jego skóra sta³a siê ¿ywym kamieniem. Tak zabezpieczony podszed³ do najbli¿szego kusznika. Ten szy³ z kuszy jak szalony, ale ¿aden z be³tów nie przebi³ ochrony maga. £otr zd±¿y³ zauwa¿yæ tylko zielony, cienki promieñ lec±cy ku jego twarzy. ...Niveren przeszed³ przez kupke popio³u, rozrzucaj±c ja na boki. Potem nagle wyskoczy³ na niego jakis przero¶niêty typ...w stalowej zbroi. Gdyby nie ciemno¶ci, mo¿na by widziec u¶miech na twarzy maga. £otr rzuci³ sie na niego wznosz±c do ciosu morgensztern, ale wtedy Niveren wypowiedzia³ s³owo: Tellisendre i z jego palców wystrzeli³y b³yskawice, które usma¿y³y wielkoluda i przeskoczy³y na jego dwóch towarzyszy. Mag usiad³ w k±cie , opar³ laske na kolanach i zacz±³ potêznie ziewaæ, obiecuj±c sobie w my¶lach, ¿e zaraz po walce legnie w ³ó¿ku i ¿aden nizio³ek go nie dobudzi.

W wiosce padal lekki deszcz. Pochmurne niebo obficie zraszało spragnioną wody ziemię. W gildii panowała leniwa atmosfera. Bębniące o szyby krople deszczu, trzaskanie ognia w kominku i rozmowy prowadzone sciszonymi głosami... W pewnym momencie tę leniwą atmosferę rozproszyło skrzypienie otwieranych drzwi. Do pokoju wszedł wysoki mężczyzna w kapturze. Jego płaszcz ociekał wodą. Powoli zamknął drzwi. Kiedy opuścił kaptur wszystkim ukazała się jego przystojna, ozdobiona blizną na skroni, twarz. Z jego wąskich warg nie znikał cyniczny uśmieszek. Zdjął mokry płaszcz, ukazując szczupły tors ubrany w białą koszulę i nogi, przyodziane w skórzane spodnie. Widząc, że siedzący czlonkowie gildii nie zwrócili na niego zbytniej uwagi powiedział szybko, bez ogródek "Gdzie znajdę Herr Batę?" Jeden z ludzi siedzących przy stole wstał i zaprowadził mężczyznę do pokoju Herr'a. <br /> <br />Niziołek popatrzył na przybysza A więc, skąd wiesz o mojej gildii Człowiek popatrzył na niego i uśmiechnął się złośliwie Trudno nie usłyszeć o czymś, co w kilka dni od powstania ma już takie wpływy i potęgę. Niech się pan nie martwi, to, że ja się dowiedziałem o czymś nie znaczy wcale, że taka informacja jest łatwo dostępna. Przy okazji-jestem Miral z Cormyru. <br /> <br />Miral-łotr5/arcyszpieg6, mistrz perswazji i zbierania informacji, szpieg, dyplomata oraz erudyta.[/i]

Ostrożnie i jak najciszej, szczupła postać chodziła po dachach miasta. Mimo mżawki, udało mu się zachować równowagę. Lekko spocony i zdenerwowany, stąpał po śliskich dachówkach. Miał on długie włosy związane jakimś sznurkiem w kucyk, a oczy jego świeciły wręcz podnieceniem i niezdrową ciekawością. Mężczyzna ubrany był w ciemnoczerwony frak, koszulę w kolorze ciemnoniebieskim i luźne spodnie tegoż samego koloru. O dziwo nie posiadał przy sobie żadnej widocznej broni. Możliwe, że takowa ukryta była w jednej z mnóstwa kieszeni jego fraka. Pod jego stopami odbywał się rzadki i powolny ruch stworzeń wszelkiej maści. <br />'Choleraaaa...' krzyknął gdy wreszcie nie dopisało mu szczęście. Wdepnął w ptasią kupę. <br />Nikt praktycznie nie zwrócił uwagi na spadającego człowieka. Jedynie jeden niziołek syknął coś na temat matki tego człowieka. <br />Szybko wstał i próbował otrzepać plecy swojego fraka. 'Chyba mi się udało' pomyślał. Jeremiach Boondock stanął przed drzwiami gospody (?) "W hobbiciej norze". Rzucił tylko okiem na znak. Uśmiechnął się. Szybkim i zdecydowanym ruchem otworzył drzwi. <br />Jego uśmiech jakby zbladł na widok dwóch orków-strażników, ale mimo to wszedł do środka. Spojrzał na kelnerki. Poczuł, że to to. Nareszcie, możliwe, że znalazł swój świat. Nie będzie więcej wyrzutkiem. 'Wspaniale!' szpenął sam do siebie zacierając ręce. Szybkim krokiem, nie zwracając uwagi na strażników, siadł przy stole. Zawołał jedną z kelnerek. Gdy podeszła spytał się półszeptem: 'Gdzie można znaleźć Herr Batę?' <br /> <br />Jeremiach Boondock Rogue 5 - były cyrkowiec / akrobata, odznacza się niezwykłymi zdolnościami fizycznymi. Nie jest silny, ale za to doskonale wspina się na różnorakie budynki i drzewa. Potrafi zachować równowagę na pokrytym lodem dachu położonym pod kątem 30 stopni. Nieszczęśliwy wypadek z ptasim kałomoczem był naprawde zamierzony. Każdy, nawet mistrz akrobatyki, zapewne wywalilby się na ptasiej kupce zwłaszcza podczas deszczu kiedy to normalny człowiek próbuje osłonić twarz przed deszczem . Jeremiach zazwyczaj nie używa broni, chociaż gdy przymuszony, potrafi się obronić swoją, ukradzioną zresztą, maczetą. Broń ta jest ściśle przypięta do uda przez co praktycznie nie do wykrycia przez strażników. Umieszczona jest w skórzanym pokrowcu, owniniętym delikatnym materiałem, by nie podrażnić uda. Broń jest na tyle krótka, by nie przeszkadzać w ruchu, ale też na tyle długa, by stanowić zagrożenie dla wroga .

Thog nigdy nie był zbyt ambitny. Jedynymi jego przyjemnościami były ładne kobiety, zabijanie i głowy wrogów nabite na pale. Jednak pewnego dnia przybył do pewnej tawerny, którą zwali "Hobbicią norą", którą polecił pewien spektran, mówiący o sobie Zsu Et-Am. Zanim wszedł do środka, zauważył dziwny runiczny znak w kształcie trzynastoramiennej gwiazdy na gałce. Jednak jak do niej wszedł, całe jego życie stanęło na głowie........... Towarzystwo w niej było co najmniej podejrzane, jednak mógł znalezć co nieco rozrywek w sam raz dla niego - całkiem ładne kelnerki, spory wybór trunków no i tymczasowy odpoczynek przed kolejnym rutynowym zabijaniem. Jednak jak na orka posiadał coś, czego wielu jego rodaków nie posiadało - rozsądek i inteligencję. Wypił kilka kieliszków krasnoludzkiego spirytusu, jego ulubionego. Postanowił wyjśc z tawerny, by rozprostować kości i się trochę rozerwać. Zauważył kilku osobników idących w jego kierunku. Wziął głęboki wdech, gdyż czasem już miał dosyć zabijania jego "byłych" przyjaciół z czasów jego młodości. Jednak znowu zatruwają jego życie przybywając tutaj. Kejmur obserwując przeciwników, rzucił się z rykiem na nich. Normalnie jest bardziej rozsądny, ale wspominając sobie przeszłość, nie mógł się powstrzymać. Jego "przyszłe ofiary" jedyne co zdążyły w tym momencie zrobić, to ustawić się w obronie i liczyć na zatrzymanie szarżującego na nich orka. Jednak nie było tak łatwo jak się spodziewał. Stawiali całkiem niezły opór. Niezle się bronili i miał spore problemy przebijać się przez ich szeregi. Jego długi miecz ciął we wszystkich możliwych kierunkach, jednak przypłacał to własnymi, głębokimi ranami. W końcu powoli legnąc, wzniósł ostatnią modlitwę do swojego boga Ilnevala i skoczył do walki postanawiając walczyć do końca. Jego ambicja została nagrodzona, zabił pięciu z nich, a dwóch uciekło. Dumny i zadowolony ze swoich brutalnych żniw mruczy z zadowoleniem mówiąc: <br />- Kolejni przeciwnicy do powieszenia nad kominkiem do mojej sporej kolekcji. <br />Nagle usłyszał głos, jakby unoszący się w jego głowie: <br />- Hmmm całkiem niezła walka. Tylko trzeba tutaj posprzątać. <br />Odwrócił się i zobaczył znajomego spektrana. Z uśmiechem zabrał się za zbieranie ciał, zakopał je i ze spokojem wrócił do tawerny wynająć pokój i położyć się spać. <br /> Thog... Jak zwykle poniosły go emocje. Jeśli chodzi o wszystkich wrogów, którzy mieli z nim wcześniej do czynienia, cały jego rozsądek i intelekt zawsze legł w gruzach, gdy tylko ich zobaczył. Teraz trzeba będzie po nim sprzątać ten bałagan, inaczej wieść o całym zdarzeniu prędko dojdzie do odpowiednich sił w mieście <br /> <br />Thog "Kejmur" Turnskull Wojownik NZ 7/ Barbarzyńca 2/ Rycerz Wiary Ilnevala 2. Statystyki: S 26, Bd 16, Zr 14, Int 13, Rzt 12, Cha 10. Wzrost - 2 m, waga 110 kg. Nienawiść u niego to chleb powszechny. Kiedyś w dzieciństwie został porwany przez łowców niewolników z jego rodzinnej wioski. Pózniej stał się szeregowym w jakimś nieznanej armii i ćwiczył sztukę wojenną wsród ich oddziałów. Znienawidził ich, gdyz traktowali go gorzej niż bezpańskiego psa. Oni go poniżali, obrażali, ośmieszali. Nienawidził ich całym sercem. Jedyną jego pamiątką z dzieciństwa jest medalion z symbolem zakrwawionego długiego miecza - symbolu Ilnevala. W końcu pewnego dnia udało mu się cudem uciec i toczy wędrowne życie przy okazji zabijając nawijających się pod jego miecz byłych współpracowników. Jego wizytówką jest jego mistrzowsko wykonany miecz, średniej wagi zbroja dorównująca jakością niektórym pełnym zbrojom płytowym i rękawice zwiększające jego, i tak przyzwoitą siłę.