Raczej ultrafeministyczna. Dziewczyna była sobie normalnie, lesbijką, raz jej coś odbiło i przespała się z facetem, który oczywiście okazał się mordercą (no bo kim miałby być, skoro to facet?)

No tak, w zasadzie wszyscy faceci to szuje i szubrawcy godni szubienicy,

@Gedeon - to co napisałeś nie ma nic wspólnego ani z feminizmem (czy to liberalnym czy też radykalnym), ani z wymową opowiadania.

Opowiadanie jest o tyle feministyczne, o ile feminizm ujmiemy jako odtwarzanie podmiotowości kobiety, poprzez tworzenie literatury, w której figura kobiety (jakiejkolwiek) jest centralną postacią, a nie przez pryzmat taniego antyfeminizmu płynący zazwyczaj z ust osób, które myśli feministycznej nie znają.
(a jest tam wiele ciekawych perełek, z którymi niekoniecznie trzeba się zgadzać, ale warto znać, dla przykładu - Donna Haraway czy Vandana Shiva, czy też Evelyn F. Keller.

Ale zakładam, że to tylko takie "żarty".

Opowiadanie nie jest naturalistyczne, jest raczej rodzajem lekkiego wewnętrznego monologu/opowieści prowadzonego przez narratorkę, która opisuje kolejne perypetie od momentu przyjścia do niej jej koleżanki, która stała się zombie. Nacisk nie jest tu położony ani na figurę kobiety, ani na figurę osoby nieheteronormatywnej - są to raczej ozdobniki, czy też wypełniacze. No chyba, że założymy już wcześniej jakąś ukrytą mizoandryczność (wszak autorką jest kobieta! główną bohaterką też! a morderca mężczyzną). Równie dobrze mogło by się nazywać "Mój konserwatywny (gejowski lub nie) przyjaciel zombie" czy też "Mój lewacki (gejowski lub nie) kumpel zombie". Ah, i dopuszczam oczywiście możliwość, że coś mi się pomajtało i opowiadania nie zrozumiałem

P.S. Mimo, iż troszkę popłynąłem nie mam zamiaru spierać się o teorie feministyczną, chyba że na pw. Bez spięć

Hasło "naturalizmu" rzuciłem, gdyż napisałeś o opisie rozkładającego się ciała głównej bohaterki a w "Nanie" jest opis powolnej śmierci kobiety chorej na ospę. Stąd właśnie narzuciło mi się takie skojarzenie, gdyż sądziłem, że jest to pewne podobieństwo.

Opowiadanie jest o tyle feministyczne, o ile feminizm ujmiemy jako odtwarzanie podmiotowości kobiety, poprzez tworzenie literatury, w której figura kobiety (jakiejkolwiek) jest centralną postacią, a nie przez pryzmat taniego antyfeminizmu płynący zazwyczaj z ust osób, które myśli feministycznej nie znają.

Chcesz, czy nie, są kobiety, które głoszą poglądy tego typu i określają się jako feministki. Uważasz się na siłach, aby odmawiać im prawa do tego miana, dlatego, ze ich poglądy są sprzeczne z tym, co za feminizm uważasz? Twoja sprawa. Nie twierdzę, że feminizm jako taki polega na mizoandryzmie, ale jest taki nurt.
Istnieje także nurt gloryfikujący miłość lesbijską i uznający związki heteroseksualne za narzędzie patriarchalnego ucisku.

Oczywiście, że moja wypowiedź była żartem, ale przecież nie przepuszczę kolejnej okazji do pogrążenia się jako człowiek ciemny i zacofany, a przy tym kłótliwy.

Hasło "naturalizmu" rzuciłem, gdyż napisałeś o opisie rozkładającego się ciała głównej bohaterki a w "Nanie" jest opis powolnej śmierci kobiety chorej na ospę. Stąd właśnie narzuciło mi się takie skojarzenie, gdyż sądziłem, że jest to pewne podobieństwo.

Ciężko mówić o naturalizmie w konktekście obrazowych opisów rozkładu zombie - to byłby raczej turpizm.

Może być i turpizm. Wszak był on częścią składową naturalizmu.

Ok, tyle tylko, że jak dla mnie ciężko mówić o naturalizmie przy opisie nieistniejącego bytu/zjawiska

Co racja to racja

Motyw homoseksualny pojawia się w serii o Feliksie Castorze - związek pomiędzy sukkubem Ajulutsikael (dla przyjaciół Juliet) i pewną bibliotekarką.

Ale najbardziej utkwiła mi w pamięci trylogia Ostatniego maga heroldów Mercedes Lackey.

W którymś z tomów cyklu o Mordimerze Piekary główny bohater wspomina, jak w Akademii Inkwizytorium uprawiano praktyki homoseksualne i jak musiał znosić namolne umizgi jednego z wykładowców, aż (chyba) się wkurzył i coś mu zrobił złego.

Tego nie kojarzę.
Ale w najnowyszym tomie serii o inkwizytorze występuje homoseksualny biskup, oraz homo strażnik miejski (co ciekawe bardzo pozytywna postać, która pomaga Mordimerowi pokarać występnych degeneratów).

Tak, kojarzę, w "Biczu Bożym". Natomiast te wspomnienie Mordimera też dotyczy któregoś z tomów cyklu "Ja, inkwizytor".

W serii książek "Delegatura Nocy" Glen'a Cook'a, pojawia się postać Osy Stila, szpiega zaklętego w ciele chłopca, który jest męską, a właściwie to dziecięcą, dziwką u jednego z kapłanów/czarodziejów...

I takie książki legalnie się publikuje? Przecież to propagowanie pedofilii..

Czemu propagowanie? Przecież to nie musi być pokazane jako coś pozytywnego. A samo pokazywanie zbrodni nie jest karalne.

Faktycznie, we wcześniejszym poście nie było wzmianki w jakim kontekście te stosunki są ukazane, pozytywnym czy negatywnym.

Małe piwo z tego Cooka. W "Rozgwieździe" Petera Wattsa (ale to akurat sf), jeden z głównych bohaterów jest pedofilem (zresztą wszyscy są niemoralni). I przez większość książki jest ukazany nie jako ten zły ale ofiara, której czytelnik powinien współczuć. Niby jest pokazany jako świr, ale wcale nie jest jednoznacznie potępiony. To dopiero szkodliwa propaganda, a fe!

earl pisze:

I takie książki legalnie się publikuje? Przecież to propagowanie pedofilii..

A jeśli publikuje się książki o zabijaniu, to jest w porządku. To nie jest propagowanie mordowania?

W późniejszym poście się poprawiłem. Ale w zasadzie publikowanie książek, gdzie trup pada za trupem też nie jest moralne.

Co macie do zabijania?

A co proponujesz? Siekierę, młotek, sekator, tasak, nóż?

Nóż, zdecydowanie. Sekator? Chyba żartujesz.
A tu konkretnie chodzi mi o to, że o ile pedofil jako postać pozytywna jest zawsze złym wzorcem, o tyle postać, która zabija niekoniecznie. Zależy kogo zabija, w jakiej sytuacji i z jakich powodów.

Gedeon, nieważne z jakich powodów, nieważne kogo, nieważne dlaczego, ale człowiek nie ma prawa nikogo zabijać. Jak jakiś zabijaka może być pozytywnym wzorcem? Według mnie jest to co najmniej dziwne.

Dzięki komu naziści przegrali II Wojnę Światową? Dzięki tym, którzy ich zabijali, czy dzięki tym, którzy wyznawali bezwględnie pacyfistyczne poglądy?

Panowie! Przywracam was do porządku bo schodzicie z tematu jak pijany woźnica ze szlaku
Dzięki wszystkim za ogrom książek z poszukiwanym przeze mnie motywem, jak macie coś jeszcze to dawajcie, lista niech sobie rośnie, ale nie róbcie tutaj śmietnika do pogadanki o tym jak zła jest pedofilia czy niemoralne zabijanie w książka. Bad Gateway.

Pozdrawiam

A ja by nie zakładać nowego tematu spytam o ten sam wątek ale w odniesieniu do s-f, dokładnie space oper.

W ,,Diunie" bodajże "Bogu-Imperatorze Diuny" ghola (klon) niejakiego Duncana Idaho, który ma dowodzić całkowicie żeńską gwardią Imperatora Leto, jest zszokowany, widząc lesbijskie zachowania u jakichś swoich podwładnych, na co jakiś stary urzędnik urządza mu pogadankę nt korzyści z tego zjawiska płynących (nie pamiętam szczegółów).

A w innych powieściach, opowiadaniach ze space oper? Czyżby ten wątek "królował" tylko w fantasy?

Właściwie to chyba pojawia się rzadko w SF motyw homoseksualizmu, szczególnie takiego romantycznego.
Ale na przykład Wieczna Wojna Haldemana pokazuje społeczeństwo, które na pewnym etapie właściwie za normalne uznaje związki homoseksualne, a heteroseksualizm, do tego jeszcze z naturalnym porodem, to rzadkość na miarę "Top News" w TV. Tyle że to nie space opera, a dobre hard sf.