Pokaż/ukryj spoiler

Horna czy Hejnczego zostały urwane w połowie książki, Bożyczko i Rixa, posiadający potencjał bycia interesującymi, otrzymali po prostu za mało czasu dla siebie w powieści, przez co nie grzeją, ni ziębią. Cały wątek Rupiliusa Ślązaka zostaje wyrzucony do kosza (więc po co było marnować na niego czas!?). No i zakończenie...
Generalnie jestem idealistą i romantykiem w kwestiach fabularnych - bohaterowie mogą cierpieć i umierać, o ile koniec końców zło zostanie pokonane. Jak zatem można zauważyć, zakończenie serii nie specjalnie przypadło mi do gustu - po prostu nie rozumiem, jaki autor miał cel w torturowaniu bohatera. Umówmy się - ukochana mogła zginąć, przyjaciel też (choć same okoliczności śmierci już były irytujące - Samson umiera w tym samym rozdziale, w którym wspomina, że kocha Markettę, i chce do niej wrócić? Kto nie przewidział, że jest już trupem, tylko o tym nie wie?), ale wrobienie go w przestępstwo i wtrącenie do lochów za akt heroizmu? Całkowita klęska ideałów, w które wierzy? Sapek chciał pokazać, jaki to on jest oryginalny, i jak to nie wierzy w szczęśliwe zakończenia, ale tak się do tego zapalił, że z rozpędu przekroczył granicę, gdy przestaje to robić wrażenie na czytelniku, popadając w kolejny rodzaj przewidywalności - vide wspomniany przykład Samsona. Nie wspominając już o wisience na torcie - Reinmarowi nie jest dane nawet dokonać zemsty na znienawidzonym wrogu, bo ORYGINALNY TWIST! 5 minut wcześniej zabija go postać, o której istnieniu nawet nie mieliśmy pojęcia przez 95% trwania serii. Ręce i macki opadają. Morał historii o której czytaliśmy - jeśli jesteś sympatycznym idealistą o dobrym sercu, to masz całkowicie przerąbane, bo życie cię zmiażdży, i nie ma absolutnie nic, co możesz w tej kwestii zrobić. Taka wola autora, Sapkowski jest cynikiem zrozumiano, ale przez to zakończenie jest niesatysfakcjonujące, po przeczytaniu ostatnich zdań tomu trzeciego nie pomyślałem "genialna historia, kiedyś do nie wrócę", tylko "bardzo dobra historia, pomijając zakończenie, nie wiem, czy będę miał kiedyś nerwy do niej wrócić, bo po co zmuszać się do melancholii i smutku".