Sesja, którą dopiero co zakończyłęm (nie ma co ukrywać, przedwcześnie) dała mi możliwość spojrzenia na styl gry na forum z (w miarę możliwości pełną) mechaniką, skupiony na walkach. Starałem się stworzyć jakieś wyzwanie, nie tlyko w ST, np gobliny rzuciły kilka patyków dymnych i uciekły a potem próbowały zawalić wejście do jaskini, ale wyszło na to, że ja i walki w pbfach nie dogadujemy się zbyt dobrze. Byłoby lepiej, gdyby udało się je rozegrać na maptoolu albo vassalu, ale cóż. Ludzie dlatego grają w pbfy, że nie wiedzą często, kiedy będą mogli coś napisać w sesji. Ciężko tu o planowanie regularnych "spotkań". Dlatego w mojej kolejnej sesji postanawiam powrócić do sprawdzonego modelu. Posty rzadkie, ale obfite. Bogata fabuła i (przy okazji) odrobina czarnego humoru.

Słońce spłaszczyło się nad horyzontem i zmieniło w czerwoną łunę, która jeszcze przez chwilę oświetlała kawałek wyciętego lasu, z którego wynurzał się fronton świątyni. Cały budynek tonął w gąszczu, ale ta jedna strona została oczyszczona, aby można było wejść do środka. Robotnicy kręcili się wszędzie w podnieceniu i przygotowywali się na to, co miało się wydarzyć. A gdy ostatni promień zasypiającego słońca prześlizgnął się przez ustawione na dziedzińcu kryształy, odbite światło wskazało miejsce, gdzie według starych zapisków powinno się znajdować wejście do skarbca.

Przywódca wyprawy, jego wysokość Phineas Lacombre, Wielki Konkwistador Maztici, podszedł do wskazanego miejsca i nacisnął kamień. Mechanizmy ruszyły i już niedługo cały dziedziniec huczał od podziemnych ruchów skał. Prastara maszyneria działała bez zarzutu. Gdy wejście do skarbca się otwarło wszyscy ruszyli do środka. Kilku robotników zostawionych na straży co chwilę zaglądało w czarną czeluść, w której coraz bardziej malała niesiona przez konkwistadora pochodnia i wkrótce ruszyli razem ze wszystkimi.

Na dole jednak nie czekały góry złota ani drogie kamienie. Ogromna hala była zupełnie pusta. Oprócz sarkofagu stojącego na samym środku. Zbyt wielki by mógł być zabrany, dał Wam świadomość gorzkiej porażki. Aby jednak ludzie nie tracili ducha, Konkwistador zarządził otwarcie wieka. Wszystkie zasady bezpieczeństwa zostały zachowane, rzucono czary ochronne a sam sarkofag umieszczono w polu antymagii. Nic jednak nie pomogło, gdyż zamknięta tam siła sięgała znacznie wyżej. W pierwszej chwili zginęli wszyscy robotnicy. Konkwistador walczył o życie, próbował ucieczki, ale jego zaklęcia ochronne były zbijane jedno po drugim. Jego szkielet upadł na ziemię z ręką wyciągniętą w stronę malutkiego okienka światła - wyjścia z krypty.

Z sarkofagu zaś uniosła się ogromna humanoidalna cienista istota. Po czym zniknęła tak, jak się pojawiła. Z jakiegoś nieznanego powodu oszczędziła jedna kilka osób, które w tej chwili stoją w osłupieniu między ciałami towarzyszy i pracowników. Brawo, to właśnie wy.