Zrodzony z fantastyki
Lux Perpetua - wrażenia
Przeczytałem właśnie Lux Perpetua - oczekiwałem cudownej książki, rewelacyjnego zakończenia dwóch świetnych opowieści Sapka, pełnych dynamiki, rubaszności, chwil smutku i szczęścia. Owszem, wielkie w Świetle Wiekuistym pokładałem nadzieję... I totalnie się zawiodłem. Przez pierwszą połowę książki nasz główny bohater wpada w czyjeś łapy, potem ucieka... około 5 kroków, by znowu wpaść w czyjeś łapy, znowu uciec, etc, etc. Wygląda to nudnie po 4 razie. Za mało Szarleja i Samsona, wszystko się kręci wokół nowych bohaterów, którzy - jak dla mnie - są puści i bez ikry. Reynevan zaś nie jest już tym którego znamy. Zaszły w nim zmiany, jest apatyczny, jest nudny. O ile pomysł z trucizną jest ok, o tyle zakończenie rozczarowało mnie absolutnie. Jak dla mnie całkowity brak wyjaśnień - nic kurde nie wiem, nic. Lux Perpetua ma być zwieńczeniem trylogii - a nie zamyka bardzo wielu wątków, tak się czuje. Ot, bohater mówi "Mam kurde dość" i umyka. Amen i krzyżyk na drogę. Poziom i styl jak zwykle wysoki, ale po prostu fabularka kuleje jak dla mnie. Wygląda na to, że AS nie wiedział co z tym wszystkim począć... ale to moje prywatne odczucia. Daje książce coś w rodzaju oceny 3,5 / 5. Średniawka. A co wy powiecie?
No to się nie zgodzę;) Uwaga mogą być spoilery!
Do deus ex machina przyzwyczaiłem się już w Narrenturmie, więc zastosowanie ponownie tego tricku nie wpłynęło negatywnie na ocenę książki. Tak jak i na początku trylogii wyciągają go z tarapatów przyjaciele, ale nie pakuje się w nie w wyniku "ciapowatości" a raczej tego, że pół Śląska życzy mu źle.
Rixa? Bruno Schilling? Weronika? Jak dla mnie świetne postaci, zwłaszcza pierwsza. Szkoda tylko, że autor porzucił jej wątek. A Szarleja i Samsona rzeczywiście mało. Ale przypomnij sobie ostatnią scenę z Samsonem. Priceless;)
Po wiadomych wydarzeniach nie jest to nic dziwnego. Tak samo jak jego późniejsze działania i jego "kurde mam dość". IMO ładnie się to wkomponowało w portret pychologiczny postaci. Pomijając już, że 3 lata po wydarzeniach częstochowskich to zwyczajna sztuczka, żeby bohatera przenieść do Lipan i roku 1434.
Toż to cudowny element był! Szkoda tylko, że Sybilla nie pojawiła się wcześniej niż na wiedźmiej górze. No i szpieg łowiący ryby - piękne.
Tu się niestety zgodzę - zakończenie jest chaotyczne, wiele wątków pourywanych. Ale zważywszy, że Sapkowski raczej nie gustuje w konwencjonalnych zakończeniach i że zawsze wywołują one konttrowersje, można się było tego spodziewać;)
Ogółem daję książce 4.5 w skali szkolnej, przez zakończenie właśnie. Bo i mnie ono nieco rozczarowało. Nie na tyle jednak aby się książką zawieść.
Saise pisze:Przez pierwszą połowę książki nasz główny bohater wpada w czyjeś łapy, potem ucieka
Do deus ex machina przyzwyczaiłem się już w Narrenturmie, więc zastosowanie ponownie tego tricku nie wpłynęło negatywnie na ocenę książki. Tak jak i na początku trylogii wyciągają go z tarapatów przyjaciele, ale nie pakuje się w nie w wyniku "ciapowatości" a raczej tego, że pół Śląska życzy mu źle.
Saise pisze:którzy - jak dla mnie - są puści i bez ikry.
Rixa? Bruno Schilling? Weronika? Jak dla mnie świetne postaci, zwłaszcza pierwsza. Szkoda tylko, że autor porzucił jej wątek. A Szarleja i Samsona rzeczywiście mało. Ale przypomnij sobie ostatnią scenę z Samsonem. Priceless;)
Saise pisze:Zaszły w nim zmiany, jest apatyczny, jest nudny.
Po wiadomych wydarzeniach nie jest to nic dziwnego. Tak samo jak jego późniejsze działania i jego "kurde mam dość". IMO ładnie się to wkomponowało w portret pychologiczny postaci. Pomijając już, że 3 lata po wydarzeniach częstochowskich to zwyczajna sztuczka, żeby bohatera przenieść do Lipan i roku 1434.
Saise pisze:O ile pomysł z trucizną jest ok, o tyle zakończenie rozczarowało mnie absolutnie.
Toż to cudowny element był! Szkoda tylko, że Sybilla nie pojawiła się wcześniej niż na wiedźmiej górze. No i szpieg łowiący ryby - piękne.
Saise pisze:ygląda na to, że AS nie wiedział co z tym wszystkim począć
Tu się niestety zgodzę - zakończenie jest chaotyczne, wiele wątków pourywanych. Ale zważywszy, że Sapkowski raczej nie gustuje w konwencjonalnych zakończeniach i że zawsze wywołują one konttrowersje, można się było tego spodziewać;)
Ogółem daję książce 4.5 w skali szkolnej, przez zakończenie właśnie. Bo i mnie ono nieco rozczarowało. Nie na tyle jednak aby się książką zawieść.
-> UWAGA! Może zawierać Spoilery.
Nie Bruno, nie Weronika - tylko właśnie Rixa i Bożyczko. Bożyczko najbardziej, taki ni z gruchy ni z pietruchy, pojawia się, krew psuje, znika, a potem się okazuje, że agent polski. Kicha jak dla mnie. Rixa też mi się niepodoba - jak dla mnie strasznie sztuczny ma ten charakterek, taki... pusty. Ta werwa jest na siłę w nią wbudowana. Ot, takie mam odczucia. Motywy są tutaj pakowane jak Cepem w Plecy - znienacka pojawia się Shilling, odpowiedzi na pytania przychodzą z najdziwniejszych stron, motyw Rupiliusa znika, bo się nie chciało... Jak dla mnie dziurawa książka.
Nie Bruno, nie Weronika - tylko właśnie Rixa i Bożyczko. Bożyczko najbardziej, taki ni z gruchy ni z pietruchy, pojawia się, krew psuje, znika, a potem się okazuje, że agent polski. Kicha jak dla mnie. Rixa też mi się niepodoba - jak dla mnie strasznie sztuczny ma ten charakterek, taki... pusty. Ta werwa jest na siłę w nią wbudowana. Ot, takie mam odczucia. Motywy są tutaj pakowane jak Cepem w Plecy - znienacka pojawia się Shilling, odpowiedzi na pytania przychodzą z najdziwniejszych stron, motyw Rupiliusa znika, bo się nie chciało... Jak dla mnie dziurawa książka.
Będą spoilery.
A ja się akurat spodziewałem, że Bożyczko odegra jakąś ważniejszą rolę. Brałem go jednak za agenta husyckiego, nie poskiego. I nijak mi nie przeszkadzał. De gustibus...
Nie tyle pusty, co mało wyeksponowany. Zasługiwała dziewczyna na conajmniej półtora tomu . Ale skoro zredukowano ją tylko do tła, to mi się akurat ten sposób przedstawienia postaci podoba. Pasuje do profesji.
A do całej reszty, ponownie - de gustibus. Mnie się podobało, Tobie nie i nic sie na to nie poradzi;)
Saise pisze:aki ni z gruchy ni z pietruchy, pojawia się, krew psuje
A ja się akurat spodziewałem, że Bożyczko odegra jakąś ważniejszą rolę. Brałem go jednak za agenta husyckiego, nie poskiego. I nijak mi nie przeszkadzał. De gustibus...
Saise pisze:Rixa też mi się niepodoba - jak dla mnie strasznie sztuczny ma ten charakterek, taki... pusty.
Nie tyle pusty, co mało wyeksponowany. Zasługiwała dziewczyna na conajmniej półtora tomu
. Ale skoro zredukowano ją tylko do tła, to mi się akurat ten sposób przedstawienia postaci podoba. Pasuje do profesji.
A do całej reszty, ponownie - de gustibus. Mnie się podobało, Tobie nie i nic sie na to nie poradzi;)
Znowu głosy podzielone, wielu się podoba, większości jednak nie, Narzekali na Narrenturm, dla mnie jest on wyśmienity, narzekali na BB, mi się bardzo podobało, teraz są obrażeni Lux perpetue, mimo że sprzedaje się świetnie,
A ja jestem po pierwszym rozdziale, który według mnie jest bardzo dobry. Czy taka będzie dalsza część książki? Czy może wyrzuciłem pieniądze...?
A ja jestem po pierwszym rozdziale, który według mnie jest bardzo dobry. Czy taka będzie dalsza część książki? Czy może wyrzuciłem pieniądze...?
Nie, widac, ze po prostu powiesci konczyc nie umie.
SPOILER
Przez cala ksiazke mamy romans - porwania, ucieczki, pojedynki. Fajnie, czlowiek przyzwyczaja sie do konwencji i jest ok.
Na koniec - "a zabije ich wszystkich". To faktycznie kwestia gustu, wiec sie nie uczepie. Niech bedzie, ze to taki tragiczny romans. Uczepie sie tego, co jest dalej.
Nagle z romansu wyskakuje jakis portret psychologiczny Reinmara. Przemiana osobowosci, glebokie przemyslenia i dziwne zachowania. Dodatkowo niekonsekwentne - z jednej strony powrot ideowca, walczacego za wiare, z drugiej chec zwyczajnej zemsty przez trucizne. Slabizna. Przelamanie konwencji? Raczej slabo wychodzi. Do tego przeglad tygodnia - ciecie scen, natlok informacji, byleby dopchnac do konca powiesc. Czesc postaci zakonczenia nie dostaje - Grzegorz, Urban chocby - reszta dostaje takie po lebkach.
Albo nie wiedzial, jak skonczyc, albo mu sie nie chcialo, bo uznal, ze fajnymi dialogami skryje reszte. Szkoda - liczylem na lepsze zakonczenie, po BW, ktorzy mi sie bardzo podobali.
SPOILER
Przez cala ksiazke mamy romans - porwania, ucieczki, pojedynki. Fajnie, czlowiek przyzwyczaja sie do konwencji i jest ok.
Na koniec - "a zabije ich wszystkich". To faktycznie kwestia gustu, wiec sie nie uczepie. Niech bedzie, ze to taki tragiczny romans. Uczepie sie tego, co jest dalej.
Nagle z romansu wyskakuje jakis portret psychologiczny Reinmara. Przemiana osobowosci, glebokie przemyslenia i dziwne zachowania. Dodatkowo niekonsekwentne - z jednej strony powrot ideowca, walczacego za wiare, z drugiej chec zwyczajnej zemsty przez trucizne. Slabizna. Przelamanie konwencji? Raczej slabo wychodzi. Do tego przeglad tygodnia - ciecie scen, natlok informacji, byleby dopchnac do konca powiesc. Czesc postaci zakonczenia nie dostaje - Grzegorz, Urban chocby - reszta dostaje takie po lebkach.
Albo nie wiedzial, jak skonczyc, albo mu sie nie chcialo, bo uznal, ze fajnymi dialogami skryje reszte. Szkoda - liczylem na lepsze zakonczenie, po BW, ktorzy mi sie bardzo podobali.
A ja utkwiłem w połowie, bo mi żona ksiązkę buchnęła, a że chora bidula, to odebrać nie śmiem. Po połowie zaś wrazenia są następujące:
1. Ale to już było... ciagłe ucieczki i pochwycenia nieco sięjuż przejadły
2. Co raz więcej magii, którą o ile nie kazdy się para, to ma przynajmniej znajomego czarownika.
3. Nowy Bonhart się pojawił, co sam na sześciu łobuzów wystaryczy, a złem jest przesiąknięty do szpiku kości.
4. Słownictwo zbyt współczesne momentami, mam na myśli wstawki typu "Nie przeginaj pały" itp.
No i boję się zakończenia...
1. Ale to już było... ciagłe ucieczki i pochwycenia nieco sięjuż przejadły
2. Co raz więcej magii, którą o ile nie kazdy się para, to ma przynajmniej znajomego czarownika.
3. Nowy Bonhart się pojawił, co sam na sześciu łobuzów wystaryczy, a złem jest przesiąknięty do szpiku kości.
4. Słownictwo zbyt współczesne momentami, mam na myśli wstawki typu "Nie przeginaj pały" itp.
No i boję się zakończenia...
Uwaga może być uznane za SPOILER
A nie macie czasem wrażenia, że jak na bohatera głównego to dupa a nie bohater, ciągle ktoś go porywa albo więzi albo gdzieś ciągnie na siłę itp itd. Żeby to jeszcze było studium pt "Przesr... to jest ciężkie życie chłopa w średniowieczu" to jeszcze bym zrozumial, bo taki przeciętny chlop to rzeczywiście nic do powidzenia nie mial kto chciał ten go katował no i trudno, ale osobiście nie lubię czytać jak to bohater ma pod górkę w stylu złapali-uciekł-załapali-uwolinili kuple i tak w koło macieju. Nie dość że sztuczne aż zęby cierpną to jeszcze nudne.
A końcówka jest do bani mówiąc szczerze, ja tam jakiejś kuliminacji się spodziewałem a tu... kto czytał ten wie. Rozczarowanie, chociaż po wieśminie powinienem się przyzwyczaić to jednak rozczarowanie. Za styl i warsztat 5, za fabułę 3 (słabe), za zwienczenie trylogii - 2 czyli bania. Książkę ratują różne smaczki, ale nie każdy mieszka albo interesuje się Śląskiem i okolicami (szeroko pojętymi).
A nie macie czasem wrażenia, że jak na bohatera głównego to dupa a nie bohater, ciągle ktoś go porywa albo więzi albo gdzieś ciągnie na siłę itp itd. Żeby to jeszcze było studium pt "Przesr... to jest ciężkie życie chłopa w średniowieczu" to jeszcze bym zrozumial, bo taki przeciętny chlop to rzeczywiście nic do powidzenia nie mial kto chciał ten go katował no i trudno, ale osobiście nie lubię czytać jak to bohater ma pod górkę w stylu złapali-uciekł-załapali-uwolinili kuple i tak w koło macieju. Nie dość że sztuczne aż zęby cierpną to jeszcze nudne.
A końcówka jest do bani mówiąc szczerze, ja tam jakiejś kuliminacji się spodziewałem a tu... kto czytał ten wie. Rozczarowanie, chociaż po wieśminie powinienem się przyzwyczaić to jednak rozczarowanie. Za styl i warsztat 5, za fabułę 3 (słabe), za zwienczenie trylogii - 2 czyli bania. Książkę ratują różne smaczki, ale nie każdy mieszka albo interesuje się Śląskiem i okolicami (szeroko pojętymi).
No panowie. Czytam właśnie Lux i jestem na stronie bodajże 378. No i okazuje się że opinie niepochlebne, jakkolwiek niektóre nie byłyby uzasadnione, w większości okazały się demonizowaniem. Nie wiem jak będzie kiedy doczytam do końca, ale pomimo kilku wpadek i niedorysowania kilku postaci które występują w Lux, stwierdzam że książka nie jest takzła jaką spodziewałem się znaleźć po przeczytaniu wszystkich odpowiedzi w tym topicu. Fabuła się kręci, czasem nieco chaotyczne są flashbacki, kilka postaci jest niewyraźnych, zmiana jaka zaszła w Reynevanie nie jest do końca uzasadniona i bla, bla, bla.
Czyta mi się tę książkę miło i szybko. Zresztą sięgając po nią nie oczekiwałem żadnego arcydzieła, ale kawałka wcale niezgorszej literatury który mógłbym pochłonąć w czasie gdy mi ię nudzi. Pod tym kątem książka spełniła moje wymagania.
Czyta mi się tę książkę miło i szybko. Zresztą sięgając po nią nie oczekiwałem żadnego arcydzieła, ale kawałka wcale niezgorszej literatury który mógłbym pochłonąć w czasie gdy mi ię nudzi. Pod tym kątem książka spełniła moje wymagania.
Skończyłem przedwczoraj. O ile cała książka okazała się bardzo miłym czytadłem, o tyle rozczarowało mnie zakończenie. Sam koniec jest ckliwy aż do bólu i cholernie łatwy do przewidzenia. Niedokończone wątki lekko mnie poddenerwowały, a najbardziej ten z Hornem.
I na minus też uznam typowo Sapkowskie zakończenie. Parę stron przed końcem uśmiercamy większość głównych postaci, część zostawiamy w spokoju i wszyscy są zadowoleni. A guzik zadowoleni! Nie oczekiwałem żadnego happy endu ani też jakiejś masakry ale mimo wszystko się rozczarowałem.
Ogólnie rzecz biorąc: książka dobra ale nie powalająca. Koniec można sobie odpuścić.
I na minus też uznam typowo Sapkowskie zakończenie. Parę stron przed końcem uśmiercamy większość głównych postaci, część zostawiamy w spokoju i wszyscy są zadowoleni. A guzik zadowoleni! Nie oczekiwałem żadnego happy endu ani też jakiejś masakry ale mimo wszystko się rozczarowałem.
Ogólnie rzecz biorąc: książka dobra ale nie powalająca. Koniec można sobie odpuścić.
Przyznam, że też spodziewałem się, że będzie gorzej. A tak: 4/5.
Ogólnie mam wrażenie, że Sapkowski nie miał przemyślanej wystarczająco całej trylogii. Wymyślał w trakcie pisania i stąd są niespójności - zwłaszcza w elementach tła. Pojawiają się ni z tego ni z owego nowe wątki, a o starszych zapomina. Moim zdaniem autor powinien jeszcze z pół roku nad książką popracować. Widzę, że starał się, żeby była gotowa przed Gwiazdką, ale wyraźnie jej to zaszkodziło. Jakby przed skończeniem przeczytał jeszcze raz całość (łącznie z poprzednimi tomami), to chyba dość sporo by jednak pozmieniał.
Ogólnie mam wrażenie, że Sapkowski nie miał przemyślanej wystarczająco całej trylogii. Wymyślał w trakcie pisania i stąd są niespójności - zwłaszcza w elementach tła. Pojawiają się ni z tego ni z owego nowe wątki, a o starszych zapomina. Moim zdaniem autor powinien jeszcze z pół roku nad książką popracować. Widzę, że starał się, żeby była gotowa przed Gwiazdką, ale wyraźnie jej to zaszkodziło. Jakby przed skończeniem przeczytał jeszcze raz całość (łącznie z poprzednimi tomami), to chyba dość sporo by jednak pozmieniał.
Uwaga - troszeczkę pospojleruję
Kiedyś była "moda na Sapkowskiego", ale jak tylko się w niej dobrze utwierdził przyszła nowa lepsza moda - na "jechanie po Sapkowskim". Jestem przekonany, ze co by nie zrobił, popłynęłaby fala krytyki - i to nie dlatego, że jastem jasnowidzem, a dlatego, że zgodnie ze starą prawda jeszcze sie taki nie urodzil, co by wszystkim dogodził.
A co to jest "typowo Sapkowskie zakonczenie"? Czy typowym mozna nazywać po jednej sadze, czy wliczasz też opowiadania?
Uśmiercil większość głównych postaci? Drugoplanowych - owszem, ale tak to już z postaciami historycznymi bywa, jak przychodzi zła koniunktura, to mrą masowo, ale głównych? Ja doliczyłem się dwóch: Jutty i Samsona. Głównego złego nie liczę, bo mu się należało
A czego oczekiwałeś? Jedną kwestią pozostaje, że nasze wyobrażenia o zakończeniu nie muszą miećnic wspólnego z planami autora, a drugą, jak już pisałem powyzej: jeszcz się taki nie urodził...
A to ciekawostka - dopiszesz alternatywne, czy mam pozostać w niepewności
Kiedyś była "moda na Sapkowskiego", ale jak tylko się w niej dobrze utwierdził przyszła nowa lepsza moda - na "jechanie po Sapkowskim". Jestem przekonany, ze co by nie zrobił, popłynęłaby fala krytyki - i to nie dlatego, że jastem jasnowidzem, a dlatego, że zgodnie ze starą prawda jeszcze sie taki nie urodzil, co by wszystkim dogodził.
Qball pisze:I na minus też uznam typowo Sapkowskie zakończenie. Parę stron przed końcem uśmiercamy większość głównych postaci, część zostawiamy w spokoju i wszyscy są zadowoleni.
A co to jest "typowo Sapkowskie zakonczenie"? Czy typowym mozna nazywać po jednej sadze, czy wliczasz też opowiadania?
Uśmiercil większość głównych postaci? Drugoplanowych - owszem, ale tak to już z postaciami historycznymi bywa, jak przychodzi zła koniunktura, to mrą masowo, ale głównych? Ja doliczyłem się dwóch: Jutty i Samsona. Głównego złego nie liczę, bo mu się należało
Qball pisze:Nie oczekiwałem żadnego happy endu ani też jakiejś masakry
A czego oczekiwałeś? Jedną kwestią pozostaje, że nasze wyobrażenia o zakończeniu nie muszą miećnic wspólnego z planami autora, a drugą, jak już pisałem powyzej: jeszcz się taki nie urodził...
Qball pisze:Koniec można sobie odpuścić.
A to ciekawostka - dopiszesz alternatywne, czy mam pozostać w niepewności
karp pisze:A co to jest "typowo Sapkowskie zakonczenie"? Czy typowym mozna nazywać po jednej sadze, czy wliczasz też opowiadania?
Przepraszam. Przejęzyczenie. Zakończenie Wiedźminowe.
karp pisze:Drugoplanowych - owszem, ale tak to już z postaciami historycznymi bywa, jak przychodzi zła koniunktura, to mrą masowo, ale głównych? Ja doliczyłem się dwóch: Jutty i Samsona. Głównego złego nie liczę, bo mu się należało
Tak, drugoplanowych też. Ale dziwne że koniunktura przychodzi na koniec sagi i dotyka wszystkich. Przez te ponad tysiąc stron nic nikomu złego się nie dzieje, wszyscy wychodzą z opresji obronną ręką a na ostatnich 100 stronach wszystko się zmienia. Takie to nijakie jakieś.
karp pisze:A czego oczekiwałeś? Jedną kwestią pozostaje, że nasze wyobrażenia o zakończeniu nie muszą miećnic wspólnego z planami autora, a drugą, jak już pisałem powyzej: jeszcz się taki nie urodził...
Zgodzę się do tego że autor nie musi na siłę pisać pod ludzi i to czego oczekują. A jakiego zakończenia się spodziewałem? Takiego jakie dostałem. Tyle że "spodziewać się" a "oczekiwać" to dwie różne rzeczy
.karp pisze:A to ciekawostka - dopiszesz alternatywne, czy mam pozostać w niepewności
Koniec jest do przewidzenia po części i dlatego można go sobie odpuścić. Alternatywnego nie napiszę, popastwię się nad Tobą
I żeby nie było: Nie jestem przeciwnikiem Sapkowskiego ale entuzjastą jego twórczości. Po prostu patrzę na to co pisze krytycznie i oczywiście subiektywnie. Nikt nie musi się ze mną zgadzać
Qball pisze:Po prostu patrzę na to co pisze krytycznie i oczywiście subiektywnie.
I masz do tego pełne prawo
Qball pisze:Nie jestem przeciwnikiem Sapkowskiego ale entuzjastą jego twórczości.
Zapewne jak wszyscy wypowiadający siew tym wątku
Qball pisze:Tak, drugoplanowych też. Ale dziwne że koniunktura przychodzi na koniec sagi i dotyka wszystkich.
Nieprawwda. Pamiętasz cos takiego jak Vogelsang? Ale mniejsza z tym. Jak dla mnie rzeczą naturajną jest, że większość postaci występujacych w danej opowieści, nie umiera ani na jej początku, ani w środku, a na końcu. Jakieś mi się to "naturalne" wydaje. Stereotypowe? Moze, ale co z tego?
pozdrawiam
Pamiętasz cos takiego jak Vogelsang?
Ano pamiętam. Tyle że dla mnie nie były to postacie jakośszczególnie ważne. Nie zdążyłem się nawet "zaprzyjaźnić" z postaciami Bisclavreta i Rzehorsa a oni już byli martwi. Na nich koniunktura przyszła szybciej.
Ale mniejsza z tym. Jak dla mnie rzeczą naturajną jest, że większość postaci występujacych w danej opowieści, nie umiera ani na jej początku, ani w środku, a na końcu. Jakieś mi się to "naturalne" wydaje. Stereotypowe?
To rzeczywiście rzecz naturalna, tyle że ścisłą końcówkę sagi o Reinmarze dało się bezbłędnie przewidzieć. Nie zacwyciła i nie zaskoczyła mnie. Ale czytało się miło i im więcej czsu mija od przeczytania tym bardziej wydaje mi się że książka była rzeczywiście dobra
Pozdrawiam
Qball pisze:im więcej czsu mija od przeczytania tym bardziej wydaje mi się że książka była rzeczywiście dobra
karp pisze:im więcej czasu mija od zakoczenia tym milej wspominam.
Jak widzisz mam podobnie
. To zapewne tak samo jak z wieloma sytuacjami z dzieciństwa, które były bolesne, bądź wstydliwe, a dzisiaj opowiadam o nich ze śmiechem . Wspomnien czar...-
-
iron_master
Wyróżniony
- Posty: 2815
- Rejestracja:
Lux Perpetua niedawno skonczyłem. Pierwszy raz przeczytałem książkę z trylogii zaczynając od ostatniego tomu (w bibliotece wcześniejszych nie było 
). Jak przedmówcy zauważyli, pierwsze pół książki ciągnie się niemiłosiernie, kiedy to Reynevan jest porywany i odbijany, aby następnie zostać porwanym... Potem jest już nieco lepiej, ale generalnie się nie zachwyciłem. Koniec taki trochę nijaki, zabrakło mi też jakiegoś wyraźniejszego bohatera. Dla mnie 5/10 średniak.
). Jak przedmówcy zauważyli, pierwsze pół książki ciągnie się niemiłosiernie, kiedy to Reynevan jest porywany i odbijany, aby następnie zostać porwanym... Potem jest już nieco lepiej, ale generalnie się nie zachwyciłem. Koniec taki trochę nijaki, zabrakło mi też jakiegoś wyraźniejszego bohatera. Dla mnie 5/10 średniak.
iron_master pisze:pierwsze pół książki ciągnie się niemiłosiernie, kiedy to Reynevan jest porywany i odbijany, aby następnie zostać porwanym...
Zupełnie to samo dzieje się w Bozych Bojownikach. Prawda jest taka, że Sapek jest biegłym rzemielsnikiem jezeli chodzi o futrowanie smacznym farszem kompozycje ksiązki, ale jezeli mowa o kompozycji to dno skonczone i chocby mnie koniami rwali nie odrzegnam sie od tego co napisałem. Com napisał, napisałem. To samo dzieje sie w Wiedzminie, tyle, że w trylogii mamy doczynienia ze zjawiskiem nieprzyjemnego zwielokrotnienia tej fabularnej lury.
Według mnie ta książka nie ma odpowiedniego zakończenia. Skoro Sapkowski przeciągnął ją do 1437 roku, mógł też wspomnieć, że ciemięzca husytów Zygmunt Luksemburski w tym roku odszedł w zaświaty. Zakończyło to ostatecznie problem wojen husyckich, wymierzonych przeciwko jego polityce, gdyż następcy - Albrecht II i Fryderyk III starali się dążyć do unormowania stosunków z Czechami.
A i wątek osobisty Reinmara został potraktowany po macoszemu, tak jakby autor chciał jak najszybciej postawić kropkę po ostatnim zdaniu. Jakiś epizod w stylu "jak to oni żyli długo i szczęśliwie" warto byłoby zamieścić.
A i wątek osobisty Reinmara został potraktowany po macoszemu, tak jakby autor chciał jak najszybciej postawić kropkę po ostatnim zdaniu. Jakiś epizod w stylu "jak to oni żyli długo i szczęśliwie" warto byłoby zamieścić.
earl pisze:Jakiś epizod w stylu "jak to oni żyli długo i szczęśliwie" warto byłoby zamieścić.
Nieee. To byłoby do bólu sztampowe a ja takich zakończeń osobiście nie lubię. Rzecz gustu, ale ja jestem przeciw takim rozwiązaniom.
earl pisze:tak jakby autor chciał jak najszybciej postawić kropkę po ostatnim zdaniu.
Tutaj muszę się zgodzić. Koncówka mimo wszystko jest tak jakaś - nijaka. Akcja, akcja, akcja, szlus. Widzę że to nie tylko moje odczucie.
earl pisze:Jedno jest pewne - trylogia husycka Sapkowskiego powinna wejść do kanonu literatury pięknej, którą czytanoby w szkole obok innych powieści historycznych, m.in. Sienkiewicza, Reymonta i Kraszewskiego.
Moim skromnym zdaniem ksiazkom Sapkowskiego daleko do historycznosci, i rownie daleko, albo jeszcze dalej im do szczycenia sie wpisem do literatury pieknej. A z tym rozszerzeniem kanonu lektur szkolnych o Sapka to tez pojechales po bandzie...
Kto jest online
Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 3 gości