Słuchając kompozycji tego zespołu nigdy nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że jest to po prostu "folkowy" Pink Floyd. Bardzospecyficzny sound, piękne harmonie i czysty głos sprawiają, że przytej muzyce można zanurzyć się w dwóch rzekach naraz. Pierwszą byłaby rzeka artrockowa - dodajmy, z najwyższje półki. Drugą - pachnący puszczami Irlandii celtyckie strumień o spokojnym, momentami tylko rwącym nurcie. Zdecydowanie polcam. Sam spędziłem przy tych dźwiękach niejeden wieczór i niejeden scenariusz splótł się w mojej głowie.
Camel, Harbour of Tears, 1996.
Słyszał ktoś może taki utwór? "Smoke on the water" się nazywa. Pewnie nie (;)
), bo to taki underground, że w londyńskich sklepach zinstrumentami muzycznymi zabraniają tego grać przy wypróbowywaniu sprzętu. Nawet w warszawskim "Hołdysie" się krzywią niemiłosiernie 
Cóż, nie ma się co dziwić, jest to jeden z kilku najbardziej oklepanych kawałków rockowych XX wieku. A wymyślił go nikt inny jak Richie Blackmore udzielający się aktualnie w zespole o jakże swojsko brzmiącej nazwie "Blackmore's Night". No własnie, znacie "Smoke on the water", ale czy wiecie o "B's N"? Jeśli nie - żałujcie - bo to kawałek świetnej muzyki. Aranżacje i melodia rodem z szesnastowiecznych Włoch, instrumentarium zaś rockowe i folkowe zarazem. Mamy skrzypce, fletnie, cymbały i inne takie, no ale przede wszystkim wysłużonego elektryka niezrównanego Richiego i cieply wokal jego narzeczonej Dla wielbicieli tego typu dźwieków - mus!
Blackmore's Night, Fires at Midnight, 2001.
No... Wielkimi krokami zbliżamy się do "finału" mojej notki. Dnia 22. lutego 2005 pojawił się w sklepach nowy album Steve'a Vaia. Ja, jako skromny posiadacz wszystkich lp'ów tego wykonawcy oraz części z jego projektów rzuciłem się na ten kawałek muzy z wielkim apetytem. Od kilku lat bowiem nie wychodziło spod palców tego niezwykłego instrumentalisty właściwie nic nowego. Na domiar złego (hehe) widziałem tego jegomościa na koncercie w Warszawie (lipiec 2004) co tylko podniosło poziom adrenaliny towarzyszacy oczekiwaniom na następny album.
Wczoraj wieczorem trafił w końcu w moje ręce. Słucham i słucham i nasłuchać się nie mogę. Ta muzyka jest pozerska do bólu. Gitarowe wodotryski zdają się nie mieć końca. Poraża też ilość zaprzęgniętego do pracy nad albumem krzemu. Ten album wręcz kipi od specyficznej, pokręconej elektroniki wydobywającej z jak najbardziej klasycznych instrumentów zupełnie nieklasyczne dźwięki. Bomba na całej rozciągłości. Choć, jak to bomba - dla niektórych szkodliwa.
Steve Vai, Real Illusions - Reflections, 2005.
-Nightfall, Battlefield, Bards Song, Born in a morning hall
, że w rocku coś sie dzieje i że ten gatunek nie stoi w miejscu 
S± one stworzone do muzyki, za któr± najwidoczniej nie przepadasz - nie musisz z tego powodu narzekaæ na te gitary i zachwalaæ Fendera, na którym siê gra zbyt "rozle¼le i wodni¶cie"... OK, mo¿esz nie lubiæ Vaia, ale nie zwalaj na jego wios³o, bo to akurat wybra³ idealnie :]
preferujê rocka w szczególno¶ci:
Alice In Chains, Pearl jam,Temple Of The Dog, Stone Temple Pilots, Soundgraden, Mad season
) jako¶ bardziej lubiê ciekawy wokal (W.Axl Rose,Chris Cornell,Layne Staley,Eddie Vedder) ni¿ gitarowe popisy (nie ¿ebym nie lubil gitar po prostu jak dla mnie to spe³niaæ powinny inn± rolê, kawa³ków instrumentalych nie lubiê za bardzo , chocia¿ dobre solówki oczywi¶cie lubiê np. master of puppets, november rain (Slash rules) ale równie¿ innego typu (VR:Slither). Jakos bardziej nastawiam sie na klimat poszczególnych kawa³ków nie zas na ich stronê techniczn±.