Zrodzony z fantastyki

 
Awatar użytkownika
Grom
Stały bywalec
Stały bywalec
Posty: 325
Rejestracja: pt sty 06, 2006 9:05 am

[Fallout] Aurora

wt lip 24, 2012 8:57 pm

Gdy pojawiasz się obwieszony bronią zauważasz błysk w ich oczach. Mieszankę podziwu i rozbawienia, jakby w ich pamięci odżyło jakieś przyjemne wspomnienie. Niczego jednak nie komentują, kiwając ci tylko głową. Bez cienia sprzeciwu czy szemrania wykonują twoje polecenia, gdy mówisz im jak rozsiąść się na łódce, jednak gdy opada ona na poruszoną kilwaterem kutra wodę, odruchowo łapią się sznurów stabilizujących. Widać, że choć grzeszą pewnością siebie i odwaga, to brakuje im doświadczenia wodnego.
Uspokajają się, gdy zapuszczasz silnik i ruch zmniejsza kołysanie. Tamina siada przy dziobie, opierając się o ramię Bednarskiego. Przez moment sądzisz, że urządziła sobie romantyczną przejażdżkę, ale szybko się orientujesz, że kobieta przeczesuje przednią półswerę lufą P-90. Ani pięćdziesiętnik ani panna Polarski nie dobywają broni, choć trzymają dłonie przy kolbach.
Gdy nakazujesz przejście na wiosła, to właśnie oni to robią i silnymi, miarowymi ruchami nadają pontonowi solidne tempo. Kiedy dostrzegają wasz cel zamierają na moment, lustrując go, a kiedy dostrzegają podpływający kuter, Chrystian kiwa ci głową z uznaniem.
Następnie wszyscy skupiają się na zadaniu. Gdy tylko dopływacie do burt, wioślarze wystawiają wiosła, stabilizując dodatkowo ten korek, ułatwiając ci zarzucenie kotwiczki. Następnie bednarski łapie za linę i naciąga ją lekko, aby nie majtała się na boki, znacząco ułatwiając ci wspinaczkę.
Pokład wraku jest pusty i tak zdewastowany jak go zapamiętałeś. Nic cię nie niepokoi, nic nie wskazuje, że coś jest nie tak. Słońce przypieka mocno, ale bryza od jeziora skutecznie chłodzi powietrze.
Jak tylko dałeś sygnał, że wszędzie czysto, słyszysz odgłos głośnej wspinaczki. Ryzykujesz rzucenie okiem i dostrzegasz Chrisa wspinającego się jak małpa. W ogóle nie używa nóg, na samych rękach osiągając ogromne tempo. Raptem sekundę później jest już przy krawędzi. Łapie ją jedną dłonią ,drugą dobywając swojej strzelby. Następnie jednym susem przesadza krawędź i już stoi obok ciebie, lustrując otoczenie. Zajmuje mu to kilka sekund, ale również daje sygnał, że wszystko w porządku.
Kobiety wchodzą już mniej efektownie. Ostatnia jest Temina, po tym jak przywiązała ponton do kotwiczki. Na pokładzie to ona zostaje wyznaczona do pilnowania „lądowiska”, co ma sens jako, że jej broń ma najdłuższy zasięg. Wasza trójka zaś zabiera się za ćwiczenie rozpoznania.
Poświęcacie na to dwie godziny, w którym to czasie ćwiczycie całość cztery razy. Z początku szło wam nieźle, ale z każdym razem było coraz lepiej i to pomimo zmiany miejsca lądowania za każdym razem. Obeszło się bez przygód, nie licząc jednej zarwanej kładki z której na czas zażyliście uskoczyć. Po tym wydarzeniu zrobiliście jeszcze jeden wypad aby „wsiąść z powrotem na konia”.
Na kuter wróciłeś z prawdziwą ulgą, dwie godziny biegania, czołgania i wspinania i to pod ciężką bronią odcisnęło bowiem na twoim ciele piętno zmęczenia. Zwłaszcza teraz gdy emocje opadły.
Gdy tylko zamocowaliście łódkę, kapitan zapuścił silnik ustawiając kurs na pierwszą strefę poszukiwań, a Łańcuchowcy poszli się rozpancerzyć. Korzystając z tej chwili, Marco poprosił cię do siebie.
- To nie są ludzie. - Mówi półgłosem, gdy tylko wchodzisz. - Tych dwóch tutaj przez dwie godziny nawet nie drgnęło. Ten ze snajperką cały czas leżał plackiem i obserwował was przez lunetę swojego karabinu. Cały cholerny czas. Wyglądał jakby nie oddychał. A ten olbrzym stał na dachu i bez przerwy rozglądał sie wkoło, jakby oczekując zasadzki. Oni chyba maja straszną paranoję...
Wyrzuciwszy to ostatnie zasępił się, opierając na kole sterowym i westchnął ciężko.

Sam mogłeś wtedy zastanowić się nad tym co ujrzałeś podczas tych kilku godzin. Zastanowiło cię, czy przypadkiem celowo Bednarski nie zabrał całej piątki na misje, właśnie po to abyś nie mógł od razu oszacować wartości ich wszystkich. Odrzuciłeś jednak taką opcję. Za dużo będziesz miał czasu i dobrze ich poznasz i tak, nim dotrzecie do celu.
O tej trójce która była na wraku zdołałeś już jednak wyrobić sobie opinie.
Sam pięćdziesiętnik wyróżnia się spośród znanych ci ludzi ogromną siłą fizyczną. Gdyby był ze 20 kilogramów cięższy mniej dziwiłyby cię jego możliwości, choć wtedy zaskakiwałaby cię jego kondycja. Za wszystkie próby nie ujrzałeś u niego większych objaw zmęczenia niż pot i lekko przyśpieszony oddech. Dysponuje również wręcz nieludzkim czasem reakcji. Gdyby jego bronią przyboczną było coś mniejszego, jak pistolet albo rewolwer nie miałbyś wątpliwości, że z łatwością byłby go w stanie dobyć i zastrzelić atakującego.
Płynność ruchów sugeruje kogoś obeznanego bardzo dobrze z walką wręcz, ale raczej nie wschodnimi sztukami walki.
Jego towarzyszka, Tamina Mag pod wieloma względami stanowi jego żeński odpowiednik. Nie dysponuje co prawda taką siłą fizyczną, ale zręcznością przewyższa dowódcę. Jej czas reakcji jest podobny do jego, płynność ruchów, choć znacznie zgrabniejsza, również wskazuje na znajomość sztuk walki. Dostrzegłeś też z ich gestów i spojrzeń, że są ze sobą w biblijnym sensie.
Druga kobieta, czarnoskóra panna Polarski, trzyma się sztywno i ostrożnie. Nazwałbyś ja zimną i wyrachowaną, gdyby nie dbałość o pozostałych członków wyprawy, w tym o ciebie. Najprawdopodobniej jest silniejsza od przyjaciółki, ale to raczej zasługa gabarytów. Jej sposób poruszania się zaskoczył cię lekko - zdawała się nie marnować żadnego ruchu, wszystko robić dokładnie i wydajnie, bez widowiskowości. Jeśli walka wręcz jest jej znana, to musi to być jakiś maksymalnie wydajny, zapewne wojskowy styl.

Niedługo potem goście pojawili się z powrotem na pokładzie, znów bez zbroi i ciężkiej broni. Przed wami za wschodnim horyzontem krył się wasz cel a do niego prowadziło co najmniej kilka dni rejsu...

Ok, jeśli nie masz nic przeciwko to zrobiłbym przeskok o jakiś czas. Napisz co chcesz aby twoja postać robiła lub na co zwróciła uwagę przez ten czas, jeśli to coś nietypowego i/lub konkretnego.
Ostatnio zmieniony śr sie 01, 2012 7:24 pm przez Grom, łącznie zmieniany 1 raz.
Powód:
 
Awatar użytkownika
Pipboy79
Fantastyczny dyskutant
Fantastyczny dyskutant
Posty: 2881
Rejestracja: śr sty 26, 2011 10:15 am

Re: [Fallout] Aurora

pn sie 06, 2012 7:35 pm

Dave „Wild” Guzzman - pewny siebie brunet o kocich ruchach



Dave musiał przyznać, że po tych manewrach nie zostaje mu nic innego jak uznać ich za profesjonalistów takich samych jak on sam. Czyli, że mniej więcej sa tacy na jakich na pierwszy rzut oka wyglądają. Bardzo go to satysfakcjonowało biorąc pod uwagę gdzie i po co płynęli.

Po powrocie na kuter właściwie zbliżała się pora kolacji. Wóczas Dave przejął stery i filowanie okolicy a Marco zszedł pod pokład przygotować coś do jedzenia. A był w tym całkiem niezły. Karmienie i zaspokojenie kulinarnych gustów właściciela łodzi było akurat proste bo wystarczyło, że posiłek był o mniej więcej stałych porach i nie było go za mało. A południowca stać było na wiele więcej. Nawet te stosunkowo proste kluchy i pizzę potrafił przygotować jak nikt inny w okolicy. Jak lubił się chwalic miał na to wszystko przepisy od swojej mamy, ta od swojej i tak dalej to szło aż do mitycznej ojczyzny przodków pulchniutkiego Włocha.

Następne parę dni upłynęło w miare spokojnie i bez sensacji. Na to akurat stali załoganci nie narzekali. Brak przygód oznaczał brak kłopotów. Siłą rzeczy poznawali się ze sobą. W końu na ok 30-metrowej łodzi prawie 10 osób przebywając ze sobą na co dzień musiało się czegoś dowiedzieć o sobie. Dave jako dobry obserwator i towarzysz do konwersaji miał tu szerokie pole do popisu. W ciągu tych paru dni znalazł chwile by pogadać z każdym ze swoich pasażerów i spróbować poznac go czy ją lepiej. Był ciekaw tak ich samych jak isamej organizacji do jakiej należeli. Ponieważ żyli właściwie w odizolowanej części miasta to mimo tego, że zasem współpraował z kimś od nich a i był chyba jedną z najbarziej kosmopolitycznych osób w tym rejonie no to nadal niewiele wiedział ponad standard o tych całych Łańcuchowach.

Był ciekaw jaką mają organizację, czemu dla przykładu Bednarski ma fuchę pięćdziesiętnika a nie np. dziesiętnika lub setnika, jakie "stopnie" mają pozostali członkowie wyprawy i czy można to po czymś poznać, kim właśiwie są i jaka pełnią rolę wewnątrz gangu, no i co najważniejsze jak znaleźli ten namiar na owego "Bush'a", czemu płyną właśnie dokładnie oni i skoro jak widać, że już tam i tak płyną to co się spodziewają tam zastać.

Podróż w miarę jak opuszczali znajome im wody załoganci kutra stawali się bardziej czujni i uważni. Raz uzupełnili zapasy w przybżeżnej wiosce którą znali z wcześniejszych wizyt sprawdzając jednocześnie jakie są ploty w okolicy. Potem ju jednak została im wiedza o danym rejonie no i ostrożność. Na noc zawsze zostawiali dwuosobowe warty na głównym pokładzie. Wówczas właśnie przydawały się owe nokto o których zabranie tak nalegał Dave. Wygaszona i ciemna łódź stanowiła jednolitą plamę czerni a strażnikom na łodzi kompletnie to nie przeszkadzało. Szanse, że coś podpłynie do nick niezauważenie były minimalne. Cakiem inaczej by było gdyby mieli zapalone światła.
 
Awatar użytkownika
Grom
Stały bywalec
Stały bywalec
Posty: 325
Rejestracja: pt sty 06, 2006 9:05 am

Re: [Fallout] Aurora

ndz sie 19, 2012 10:37 am

Rejs mija pomału. Dzień ciągnie się za dniem. Pogoda jest cały czas podobna, wietrzne wieczory i ranki po koło 5-10 stopni i do 20-25 w środku dnia. Im dalej od brzegu tym mniej ruchu na wodzie. Już drugiego dnia jak okiem sięgnąć nie było widać nic poza ołowianymi wodami jeziora.
Mimo najszczerszych chęci spowodowało to rozprężenie i zmniejszenie czujności. Czujesz to, ale nie jesteś w stanie zmotywować się aby coś z tym zrobić. Jeszcze nie.
Korzyść z tego jest taka, że zdołałeś dość dobrze poznać swoich pasażerów. Gdy nie trzymali „gotowości” okazali się całkiem wylewni i przyjacielscy. Chętnie też odpowiadali na pytania, oczywiście pomijając kwestie istotne dla obronności, co wyczułeś bez trudu.
Łańcuchowcy jak wiedziałeś zostali założeni przez potomków emigrantów z Europy Środkowej po tym jak reszta Chicago chciała ich wykorzystać w charakterze niewolników. Łańcuchy na szyjach mają im przypominać zawsze o tym pochodzeniu, choć nie wszyscy urodzili się z Avondale. W celu uniknięcia chowu wsobnego, małżeństwa w obrębie twierdzy są legalne tylko do drugiego pokolenia. Aby zapewnić dopływ świeżej krwi co roku na wiosnę tuziny łańcuchowców wyruszają w głąb kontynentu szukając łowców niewolników, zabijają ich i wypuszczają „inwentarz”. Jeśli wśród nich znajduje się osoba poniżej wieku pokwitania, zabierają ją do twierdzy (jeśli jest na tyle mała), lub oferują aby do nich dołączyła (jeśli potrafi już podejmować decyzję).
Życie w obrębie twierdzy jest ciężkie ale stosunkowo bezpieczne. Wojskowych obowiązują stopnie dziesiętne od szeregowego, przez piątnika, dowodzącego czterema szeregowymi, dziesiętnika mającego pod sobą dziesiątkę ludzi, dwudziestnika mającego dwie dziesiątki, pięćdziesiętnika mającego 5 dziesiątek po setnika.
Wśród cywili obowiązuje prawo silniejszego, ale są od niego wyjątki, na przykład kobiety w ciąży. Nad utrzymaniem wszystkiego w kupie czuwa wojsko a wszystko cementuje świadomość niebezpieczeństw zza murów.
Z ich opowieści życie w Avondale jawi ci się jako wiejska sielanka codziennej ciężkiej pracy z wieczorami ciągłych potańcówek i opowieści przy ogniskach i nocami satysfakcjonującego seksu. Nawet jeśli odsiejesz z tego sentyment do domu i propagandę to i tak wygląda to nie najgorzej, choć może nie koniecznie dla ciebie. Nie mają tam tak głośnych tancbud jak Spichlerz.

Dwa dni temu wpłynęliście już w pierwszą strefę poszukiwań i czas zaczął się jeszcze bardziej dłużyć. Ciągłe wypatrywanie horyzontu za jakimkolwiek kształtem było nudne i męczące jednocześnie. Na szczęście dziś postanowiliście wprowadzić system zmianowy, aby całkiem nie paść z nudów.
Akurat wypadła twoja kolej. Słońce prażyło cię mocno po głowie i ramionach, gdy stałeś na dziobie obserwując przednią strefę. Wilk robił to samo na dachu obserwując tył. Christian wraz z Taminą oddawali się wędkarstwu na burcie, Mirosław odsypiał nocną wartę a Katie-Lee czytała coś na elektronicznym czynniku.
Nagle, coś mignęło ci na jedenastej. Skupiłeś na tym wzrok ale zniknęło. Już miałeś machnąć na to ręka, gdy pojawiło się znów, tuż nad wierzchołkami niewielkich fal.
Jakiś czarny kształt, na granicy wzroku.

(W celu posiadania lepszego kąta obserwacji, patrzyłeś gołym okiem)
 
Awatar użytkownika
Pipboy79
Fantastyczny dyskutant
Fantastyczny dyskutant
Posty: 2881
Rejestracja: śr sty 26, 2011 10:15 am

Re: [Fallout] Aurora

pn sie 20, 2012 11:18 pm

Dave „Wild” Guzzman - pewny siebie brunet o kocich ruchach



Dave słuchał opowieści o tej dziwnej społeczności z zaciekawieniem. Wyglądało na niezłe miejsce do życia. Ale na emeryturze. Jakoś średnio na wiarę przyjmował stopień ich indokrynacji ale postanowił ich nie drażnić ani nie prowokować swoimi uwagami. Nie potrzebował nerwów i kłopotów na tej łupinie i to z ludźmi z którymi mógł iść w bój. Ponadto obecnie właściwie podawane przez nich fakty były dla niego niesprawdzalne no bo wewnątrz ich getta nie był ani nie znał nikogo kto by tam był na dłużej a był skory podzielić się swymi spostrzeżeniami.

Sam również co nieco zrewanżował sie opowieściami o swoich wyprawach. Skoro tamci omijali starannie sprawy bezpieczeństwa on postepował podobnie. Jednak nadal miał w głowie mnóstwo opowieści o iście kabaretowym zabawrwieniu jakie uzbierał w trakcie swoich podróży, przygód i wojaży. Miał o czym opowiadać. I wiedział, że ludzie na ogół lubią słuchać tych zabawnych historyjek.

Marco, jako typowy gadatliwy południowiec również nie trzymał języka za zębami. Z Marco był taki problem, że jednym z jego ulubionych tematów do rozmowy oprócz opowieści jaki to jego wyższy kumpel prawie gwałciciel, huncfont i generalnie nic dobrego w przeciwieństwie do jego, dobrego, zacnego i szlachetnego potomka rzymskich legionistów była piłka nożna. Dave tylko przewracał oczami gdy tamten zaczynał o niej gadać. Kompletnie nie rozumiał tej gry choć Marco tłumaczył mu ją tysiące razy a obecnie tłumaczył mu po raz tysiąc pierwszy.

-Ta gra jest głupia... - mruknął Dave po kolejnym tłumaczeniu zasad gry przez pulchniutkiego kumpla.
-Sam jesteś głupi! Nie znasz się! Wystarczy kopać! - wybuchnął wzburzony tempotą kolegi sternik kutra.
-No kopałem... - mruknął ponownie przypominając sobie parę prób gdy Marco próbował praktykologicznie wbić mu zasady.
-Ale piłkę kopać! - huknął na niego ponownie Makaroniarz.
-No piłkę też kopnałem... Dwa razy nawet... - tłumaczył się już ciut naburmuszony Dave.

To był własnie ten punkt którego nie rozumiał. Sama idea gry polegająej na rywalizacji dwóch zespołów jeszcze go nawet pociągała i nic do niej nie miał. Jednak detale kompletnie partoliły tą grę. Nie można było lac przeciwnika po mordzie, glanować, wywalać z boiska, wysadzać tej głupiej bramki i nawet piłki w ręce brać nie było można! No co za głupota... A na dodatek wszyscy ci dawni piłkarze uwielbiali tarzać się po trawie trzymać się za goleń czy kolano i ściemniać że jest się umierającym. Dave widział to na paru nagraniach meczów jakie ogladał razem z Marco gdy udało mu się jakiś zdobyć. Nie, piłka nożna w takim wydaniu kompletnie nie przemawiała do wyobraźni szwendacza. Była nudna i tyle.


Obecnie zaś zajmował się czujkowaniem na własnym kutrze bo akurat przypadł jego dyżur. Pierwszy raz wydarzyło się coś ciekawszego w postaci przemykającego cienia. Był jednak tak daleko, że nie było pewne czy to jawa czy sen. Sięgnął po lornetkę i nakierował ją na podejrzany rejon z wprawą przeszukując go za pomocą szkieł. Mruknąl też do Indianina bujającego się nieco wyżej. - Eee... Wilk... Widzisz to na 11? Na co Ci to wygląda? - zastawiał się co to może być. Inna łódź, zwierzę, ryba, ptak, dym? Cholera wie, z tej odległości mogło to być cokolwiek... Wiedział, że jesli tylko zbliżali się do tego albo to zbliżało się do nich no to w końcu to zidentyfikuje. Na razie nie było co panikować. Mieli sporą rezerwę czasu i miejsca zarówno na manewr, ucieczkę jak i walkę. Byli profesjonalistami i ciężko byłoby ich zaskoczyć. Własnie po to nalegał na te manewry, teraz wiedział na czym stoi i kim i czym dysponuje.
 
Awatar użytkownika
Grom
Stały bywalec
Stały bywalec
Posty: 325
Rejestracja: pt sty 06, 2006 9:05 am

Re: [Fallout] Aurora

ndz wrz 02, 2012 10:26 pm

Poszukiwania za pomocą lornetki trwają kilka sekund. Po chwili dostrzegasz poszukiwany kształt. Od razu orientujesz się, że jest to statek. I to duży. Rude plamy rdzy pokrywają go od dziobu po rufę, utrzymuje się jednak na wodzie. Choć nie masz pojęcia jak, gdyż jest przechylony na burtę. Nie dostrzegasz jednakże żadnego uzbrojenia, sylwetka również się nie zgadza. To raczej duży towarowiec, nie wiesz, może kontenerowiec.
- Widzę. - Słyszysz po chwili odpowiedź od rufy i dostrzegasz, że pół-indianin spogląda przez lunetę karabinu. - To nie nasz cel. Nie dostrzegam żadnego ruchu.
Bednarski pojawia się obok ciebie.
- Co o tym sądzisz?
 
Awatar użytkownika
Pipboy79
Fantastyczny dyskutant
Fantastyczny dyskutant
Posty: 2881
Rejestracja: śr sty 26, 2011 10:15 am

Re: [Fallout] Aurora

śr wrz 05, 2012 6:15 pm

- Co ja o tym sądzę? - powtórzył głosno pytanie Bednarskiego. ~ A skąd ja do cholery mam wiedzieć? ~ mruknął sam do siebie w myslach zwiadowca. - Ja myślę, że to duże bydlę panie dziesiętnik... Spójrz na moją brykę... W Chicago o niej mówią, że jest nie mała... A przy nim to ledwie szalupa... Niewiele takich bydlaków, jak ten tam, wciąż pływa... Ja dawno takiego nie spotkałem. - skończył mysleć na głos. Następnie zaczął się zastanawiac jakie mają opcje. W zadumie popatrzył na poważnąobecnie twarz Marco. Tamten był kapitanem łodzi jednak zostawiał strategię Dave'owi.Co najwyżej wypowiadał się na temat powziętych decyzji kierując się najczęściej bezpieczeństwem ich samych i kutra. Stanowił dlatego ładną przeciwwagę dla skłonnego do bardziej śmielszych akcji Wildmana. W końcu Wild przemówił.

-Skoro to nie jest nasz cel to nie mamy tam czego szukac jak dla mnie. Tam musi być jakaś załoga i na taki statek to mają taką przewagę liczebną, że nawet jakby mieli tylko strzelby i karabiny to mamy szanse tylko przez moment na przygniecenie ich siłą ognia. Jeśli tam nie ma załogi to pewnie od niedawna. Jesli nie ma to albo załoga z jakiś powodów opusciła pokład albo coś ich tam więzi albo ich już wytłukło czy wytruło. Jednym słowem nie ma po co się tam pchać. Oni są więksi od nas więc mamy pewne szanse, że nas nie zauważyli jeszcze. Trzymajmy się bliżej brzegu. Oni nie będą mogli wpłynąć na tak płytkie wody jak my. Jesli ich radar jeszcze jakimś cudem by działał, w co raczej nie wierzę sądząc po jego stanie, to mamy szansę rozmyć się na ekranie i zlać z liną brzegu a na otwartej wodzie to nawet w nocy nas znajdą. Do tego myślę, że powinniśmy być szybsi od nich jakby doszło co do czego. Podsumowując, nie właźmy im w drogę i omińmy ich.To nie jest nasz cel i nie mamy co na niego tracić czasu. - skończył swoją analizę sytuacji i popatrzył na Łańcuchowców którzy byli na pokładzie i na Marco. Południowiec wyglądał, na zadowolonego, że własciciel kutra nie zdecydował się nim szastać bez potrzeby.
 
Awatar użytkownika
Grom
Stały bywalec
Stały bywalec
Posty: 325
Rejestracja: pt sty 06, 2006 9:05 am

Re: [Fallout] Aurora

sob wrz 15, 2012 7:45 pm

Mimo czasu jaki spędziłeś z Łańcuchowcami nie jesteś w stanie rozpoznać ich emocji w tej chwili. Z jednej strony ich wzrok zdaje się spoczywać na punkcie na horyzoncie, z drugiej strony kiwają głowami, rozumiejąc twoje stanowisko.
Jedynie Marco jesteś w stanie odszyfrować. Nie jest to trudne. Szeroki uśmiech i ciężkie westchnienie ulgi są wyraźne. Zaraz też koryguje kurs i przyśpiesza. Długim, szerokim łukiem wymijacie zauważonego kolosa. Mimo decyzji nie przestajesz jednak go obserwować. Dość szybko potwierdza się twoje początkowe wrażenie, że statek jest przekrzywiony. Widząc go od przodu wyraźnie dostrzegasz przechył, na twoje oko jakieś pięć, może nawet dziesięć stopni.
Wyminięcie wraku zajmuje wam blisko godzinę, gdy dostrzegasz na jego niższej burcie coś co przykuwa twoją uwagę. Są to wyrwy w poszyciu. Duże, okopcone, ciągnące się w nieregularnych wzorach. Ze dwie zauważasz na i poniżej linii wody, ale nie ma bąbli sugerujących, że statek nadal tonie. Nie masz jednak wątpliwości, że nie jest to dzieło zwykłych piratów.
 
Awatar użytkownika
Pipboy79
Fantastyczny dyskutant
Fantastyczny dyskutant
Posty: 2881
Rejestracja: śr sty 26, 2011 10:15 am

Re: [Fallout] Aurora

ndz wrz 16, 2012 8:03 pm

Jego klienci i jednocześnie pasażerowie okazali się dziwnie niedostępni jeśli szło o zrozumienie ich emocji i uczuć nimi targających. Dave na ogół o ile dosłownie nie był sam na Pustkowiach lub na jakiejś akcji milczkiem raczej nie był. Pod tym względem był właściwie przeciwieństwem stereotypu trapera - łowcy czyli milczącego mruka wymawiającego 3 zdania na dobę. Wildman lubił towarzystwo ludzi, zwłaszcza jej ładniejszej i jędrniejszej części populacji i na ogół oni lubili jego. Po prostu wygadany i lubiący zażartować i zagadać facet nie miał problemów z nwiązywaniem kontaktów. Taka postawa znacznie ułatwiała mu znajdywanie i dogadywanie się z klientami. W końcu nie mógł zwalać wszystkiego na jowialnego kapitana i wygadaną asystentkę prawda? No a z tymi Łańcuchowcami była dziwna sprawa. Jakoś niby wygadani i lubiący się zabawić a jednocześnie zachowujący dystans i jacyś tacy obcy... ~ Przechodzą w tym ich gangu jakieś pranie mózgu czy co do cholery? ~ zastanawiał się zwiadowca gdy jeszcze przypomniał sobie jak jednolicie opowiadali o swojej ojczyźnie jak o raju na ziemi.

Obecnie jednak nie miał możliwości ani chęci dłużej się nad tym głowić. Skupił się na wymknięciu się przed potencjalnym zagrożeniem. Pozostawił sterowanie kutrem Marco wiedząc, że ten sobie z tym świetnie poradzi. - Popilnujcie go, ja się idę przebrać... Tak w razie czego... - mówiąc to wrócił pod pokład i spokojnie się przebrał w swój pancerz. Zabrał też belgijski karabin (FN) na plecy zaś śrutówkę i odpowiednie ilości naboi do nich. Wiedział, że nie musi sie spieszyć bo odległości były w miarę bezpieczne i pozwalały na taki manewr. Wyszedł na górę już w pełni uzbrojony i ponownie skierował swój uzbrojony w lornetke wzrok na płynącego olbrzyma.

Widział, że tamten oberwał. Zapewne niedawno, góra w ciagu kilku dni. Inaczej z takimi obrażeniami albo poszedłby już na dno albo ktos próbowałby to naprawić. Może więc spanikowana załoga opuściła okręt nie wierząc, że można go jeszcze uratować? A może atakujący ja pojmali i zostawili statek swemu losowi? Przez szkła lornetki widział okopcone ślady na burtach. Coś je porządnie i bez trudu rozpruło. Dave w skupieniu analizował ich wielkość i dumał czy mogły spowodować je jakieś ręczne wyrzutnie rakiet albo podobne do tej jaka nawet on miał. W końcu kiedyś taką wyrzutnią to i czołg można było rozwalić a nie mówiąc o dużo słabszej burcie zwykłego okrętu. W taki jednak wypadku otowory powinny byc dość małe, tylko od wlotowej strony pocisku. Mogły być większe jesli coś albo sama rakieta ekspodowały w środku.Wówczas burta powinna mieć mnóstwo poszarpanych od wewnątrz mniejszych otworów które wyrwałyby szalejące szrapnele i odłamki. Co innego jeśli coś przywaliłoby naprawdę ciężkim kalibrem. Wówczas czy to pociski czy rakiety pochodzące z jakiegoś nabrzeża albo innego okretu musiałyby być typowo ciężkim wojskowym sprzętem. Wtedy dziury byłyby duże i potężne. Jeśli byłaby to ta wersja całkiem możliwe, że ów wrak natknąłby się na ich "zgubę". Taki scenariusz nie bardzo usmiechał się zwiadowcy bo wolałby aby ów pancernik okazał się grzecznie na wpółzatopionym wrakiem niż choć trochę pływającym okrętem z jak widać całkiem przyzwoitym potencjałem bojowym.

-Własciwie to nadal uważam, że powinniśmy go ominąć. Coś co przydażyło się jemu może i przydażyć się nam. Ale poogladam go sobie trochę. Wilk, widzisz coś ciekawego? Jakąś załogę albo trupy? - spytał snajpera. Mógł zauwazyć coś co jemu umknęło. Na razie nie chciał ich "straszyć" swoimi wnioskami, czekał na potwierdzenie swoich podejrzeń. - No a swoją drogą jak myslicie, co ich tak poszarpało? - zastanawiał się co oni sądzą na ten temat. Mieli inną wiedzę i doświadczenia od niego. Może byli i szczurami lądowymi ale już jakaś znajomość ciężkiej broni i materiałów wybuchowych mogła im powiedzieć co nieco w tej materii.
 
Awatar użytkownika
Grom
Stały bywalec
Stały bywalec
Posty: 325
Rejestracja: pt sty 06, 2006 9:05 am

[Fallout] Aurora

wt wrz 25, 2012 1:59 pm

Nigdy w życiu nie widziałeś takich postrzałów, a przynajmniej części z nich. Niektóre były typowe dla broni ręcznej dużego kalibru, inne dla średniej mocy ładunków wybuchowych podobnych do tych używanych przez ciebie na kutrze. Jedna czy dwie były do nich podobne, ale znacznie większe. Część jednak...
Widziałeś tu fragmenty stopionego metalu, jak i miejsca w których wygląda jakby coś go odcięło. Większość dziur przypomina jednak poszarpane leje, średnicy metra albo większej. Nigdy nie widziałeś broni zdolnej zostawić po sobie taki ślad.
Ciał nie dostrzegasz nigdzie, podobnie Wilk gdy go pytasz. Po paru sekundach jednak zauważacie obaj jedno, było wcześniej zasłonięte przez to co zostało z nadbudówki. Z jej nadłamanego masztu zwisa powieszone na łańcuchu ciało. Jesteś za daleko aby dojrzeć coś więcej.
- Zgorzeliny są od strony otwartej wody, nie od lądu. - Odzywa się Bednarski. - Ostrzału musiała dokonać inna jednostka pływająca, nie wierzę bowiem aby jakikolwiek latawiec był zdolny do takich zniszczeń. Po fakcie to nie wiem nawet jak to coś ciągle utrzymuje się na wodzie.
- Bo się nie utrzymuje. - Odpowiada mu Marko. - Spójrzcie na kolor tafli wody. To mielizna.
Faktycznie, gdy patrzysz pod tym kątem to woda ma inny odcień. Kolos musiał zatonąć, tyle że do dna nie było daleko i osiadł na nim. Nie pójdzie już głębiej, najwyżej może sie bardziej przechylić.
- Musiał tego dokonać duży okręt. - Tyrson kiwa głową, drapiąc się po potylicy. - Co najmniej fregata. Ale nie rozpoznaje części uszkodzeń. Nawet broń plazmowa czy lasery takich nie zostawiają.
Nie mówi, że należy to sprawdzić, ale słyszysz to w jego tonie. Tylko bliższa analiza może wam podpowiedzieć coś o tej tajemniczej broni. Ale decyzję zostawiają tobie i nie naciskają. Przynajmniej nie werbalnie.
 
Awatar użytkownika
Pipboy79
Fantastyczny dyskutant
Fantastyczny dyskutant
Posty: 2881
Rejestracja: śr sty 26, 2011 10:15 am

Re: [Fallout] Aurora

wt paź 02, 2012 8:41 pm

Dave „Wild” Guzzman - pewny siebie brunet o kocich ruchach



Myśliwy wahał się. Patrzył w zamyśleniu na odległy obiekt wmyślach trawiąc uzyskane dane. Kompletnie nie musiał tam być. Nie miał żadnego interesu by tam podpływać i jeszcze włazić na oby pokład. Z drugiej strony jednak obiekt kusił go obietnicami skarbów i zaspokojenia jego wrodzonej ciekawości. Bo co tu ukrywać był cholernie ciekaw co tam się stało. W końcu usmiechnął się sucho sam do siebie gdy złapał się na tym, że rozważa dokąd i od której strony najlepiej podejść i kogo wziąć na pokład.


Posłał spojrzenie na Maro i ponieważ się znali jak łyse konie Południowiec zrozumiał zanim Wild cokowliek powiedział. Więc jego nagła paplanina i "panikowanie" mogło ich gości i pasażerów zaskoczyć. Jego gadane w stylu "Twój pierwszy plan był świetny i wcale nie musimy go zmieniać" poparte wymachiwaniem jego pulchniutkimi łapkami i głośnym ale szybkim gadaniem mogła ich nieźle zdeorientować. Zwłaszcza, że właściciel łodzi od czasu krótkiej gadki z Mirem i Bednarskim właściwie się nie odzywał i był zajęty wgapianiem się we wrak.


- Dobra, dobra, już nie zrzędź. Tylko się tam rozejrzymy. Jak chcesz możesz zostać tutaj. - powtórzył swój stary dowcip. W końću Włocha nawet przedwojennym sprawnym ciągnikiem by pewnie nie dało się ruszyć od sterów w czasie akcji. Nawet jakby to był dobry, paroosiowy ciągnik siodłowy jaki kiedyś pomagał namierzyć i dotargać do miasta gdzie jeźdźił parę lat. Już nawet nie pamiętał co się z nim właśiwie stało. - Jak co to Wilk dotrzyma ci towarzystwa no nie Wilk? - dodał po chwili uśmiechając się wesoło i patrząc na snajpera.

Następnie popatrzył na Bednarskiego, Miro i dziewczyny. - To, że teraz jest postrzelaną częścią od strony otwartej przestrzeni może być mylące. To woda, mógł nie wiadomo ile dryfować nim się zatrzymał albo ktoś go wyrzucił na tę mieliznę. - przemówił po chwili po czym gdy widział, że go słuchają dodał. - Chociaż przyznaję, że na lądzie ciężko byłoby znaleźć installacje zdolne do zadania takich obrażeń tak dużej jednostce. To musiałoby być coś mobilnego i ciężkiego z przedwojennej armii jak już. Ewentualnie w pełni sprawny sprzęt w głębi lądu bo same brzeg na tyle mamy obcykany by znać przybrzeżne bazy i tam o coś takiego naprawdę cieżko. No a jak nie no to ostatnia możliwość to właśnie jakaś jednostka pływająca nad- lub podwodna. - Zamilkł i pociągnąłpo nich ciężkim spojrzeniem. Znów dodał uśmiechając się nonszalancko. - Tak wam tylko uświadamiam, że nie tylko nasz zbieg ma podobne możliwości więc, żebyście sie tak od razu za specjalnie nie jarali dobra? - poudawał w końcówce swojego mini-wywodu ton podeskcytowanego nastolatka opowiadająego znajomym z gngu o Czymś-Bardzo-Ważnym. Lubił rozluźnić atmosferę jakimś żartem zwłaszcza gdy atmosfera robiła się ciężka i poważna.


- Dobra. Podpłyniemy bliżej i sprawdzimy to. Jak się da to spróbujemy wejść na pokład. No panie Bednarski, czas chyba poćwiczyć naszą małą zabawę w abordaż na prawdziwej akcji. Gotowyś pan? - rzucił tonem nonszalanckim i podobnym do żartobliwego jednak uśmiech nie sięgał jego oczu. W głębi duszy był smiertelnie poważny i obawiał się obego wraku i tego co może na nich czychać. Gdy tamten wyraził gotowość siebie i swoich ludzi Wild ponownie lustrował przez lornetkę wrak licząc, że może w ostatniej chwili dostrzeże coś co przeważy szalę jego wątpliwości co do decyzji podpłynięcia lub odwrotu. Przy okazji też szukał najłatwiejszego podejścia pod okręt i tam kierował kutrem pospołu z jego kapitanem by go możliwie oszczędzić.

Bardziej gościom niż Marco wyjaśniał swój plan. Postanowił zastosować ten sam manewr podejścia jaki ćwiczyli na owym zdezelowanym wraku wcześniej. Po pierwsze mieli go choć troche przećwiczone, po drugie jego przebieg był wcale niezły a po trzecie mieli go niby przeprowadzić w razie spotkania z owym zaginionym pancernikiem. Mogli więc i poćwiczyć po raz kolejny raz. Podał to jako główny powód decyzji o zbadaniu wraku. Zaznaczyłjednak, że włażenie na pokład kompletnie nie jest jego nadrzędnym celem i w razie jakiś niewesołyh okoliczności zamierza zwyczajnie dać dyla z powrotem na kuter. Krótko przydzielił zadania i role podobnie jak ćwiczyli to poprzednio.

W końcu pozowlił im zająć się swoimi przygotowaniami a sam wraz z Marco przygotował ponton i potrzebne zapasy. Sprawdził czy krótkofalówki działają i był gotów do przejścia na ponton. Gdy wszscy zebrali się na pokładzie wydał ostatnie polecenia. - Na pokładzie kutra rządzi Marco. Jego nadrzędnym celem jest ocalenie kutra. Jesteśmy bowiem na tyle głęboko w Pustkowiach, że w razie jego utraty powrót lądem albo kombinowanie innej jednostki zajmie nam ładne parę tygodni. A bez kutra sama nasza misja też raczej staje się niewykonalna. - swoim zwyczajem powiódł w skupieniu po zebranych starając wczytać się w ich emocje i motywy. Znał Marco na tyle, by wiedzieć, że tamten nie zostawi go w potrzebie tak samo jak on by nie zostawił sympatycznego i głosnego Włocha. Jednak obaj byli profesjonalistami w swym fachu, Dave w badaniu obcych terenów a Marco w badaniu obcych wód i pływaniu po nich. No i zachowywyaniu ich okręciku w stanie sparawności. Nie musieli się więc nawzjajem trzymać za rączkę 24 h na dobę i mieli zaufanie do swoich umiejętności. Ta część przemowy im dwóm była zbędna bo nie musieli mówić sobie takich oczywistości. Chodziło głównie o ich nowyh załogantów i sytuację, jak to mówili w swoim żargonie "nagłe" gdy... gdy no mogły się stać różne rzeczy i może z pokładu kutra nie wygladałoby to zbyt wesoło. W razie czego w końcu rim-boat był łatwiejszy do zastąpienia niż sprawny kuter prawda?


Dave przesiadł się na kolebiacy się na falach mniejszą jednostkę. Tak bezwładnie się bujająca z wyłaczonym silnikiem wygladała mało pociagająco. Niczym korek na przybrzenych falach. Ale nie była ona od ładnego wyglądania tylko miała konkretne zadanie które właśnie miała spełnić. Sternik z wprawą wyciągał ręcę by pomóc abordażowej grupie przejść pomiędzy obiema jednostkami. Przy ładniejszej połowie grupy dodatkowo szarmancko uchylał ronda kapelusza. Brzydsza część grupy musiała się zadowolić przyjaielsko wyciagniętą dłonią w pomocnym geście.

Poczekał aż wszyscy się usadowią po czym usiadł przy zaryfowym silniku i odpalił go po paru próbach. Gdy odpływali wesoło jeszcze pomachał Marco, Wilkowi i Mirowi na pożegnanie. - I przygotujcie coś dobrego do żarcia jak wrócimy bo ja wtedy zawsze głodny jestem! - krzyknął swoje zwyczajowe pożegnanie które jak wierzył przynosi mu szczęscie. Wiedział też, że Marco ma trochę czasu zanim ruszy za nimi i teraz pójdzie "przygotowywać żarcie" czyli szykować ich małą prowizoeryczną salę opatrunkową w jaką standardowo przerabiali jedną z kajut na takie właśnie okazję. Mówienie jednak o ranach i smierci przed akcją jednak jak wierzyli obaj marynarze przynosiło pecha więc nie było go co kusić. Co innego o żarciu, alku i dziewczynkach. Neptun lubił takie bajery.

Gdy w końcu znaleźli się poza zasięgiem głosu Dave skupił się na podprowadzeniu pontonu do wybranego przez sibie miejsca. Nie śpeszył się i nie szalał z prędkością. Po pierwsze wówczas mniej silnik zżerał paliwo a po drugie jakby sie tam coś czaiło na nich miało mniejsze szanse usłyszenia wolniejszych obrotów silnika no i musiałoby poćwićzyć swą cierpliwość. - No dobra. To jak będziem bliżej i wyłączę silnik no to za wiosełka i tak jak ostatnio ćwiczyliśmy. Spróubujemy podpłynąć wzdłuż burty z bliska. Może wówczas dokumamy o co u poszło. - przerwał na chwilę. Właściwie oficjalnie jakby dowiedzieli się co i jak rozwaliło ów statek to nie musieliby włazić na pokład. No ale... właściwie wrak lub jego zagrożenia na pokłdzie musiałyby się nieźle postarać by zrezygnował chocby z próby wejścia na pokład. Ponadto mając wsparcie broni pokładowej kutra i swoją własną mieli dość znaczną przewagę ogniową nad większością znanych mu niebezpieczeństw. Przynajmniej chwilową.
 
Awatar użytkownika
Grom
Stały bywalec
Stały bywalec
Posty: 325
Rejestracja: pt sty 06, 2006 9:05 am

Re: [Fallout] Aurora

ndz paź 14, 2012 10:40 am

Gdy sternik zaczyna panikować, krzycząc i miotając sie prawie jak w febrze, wszyscy pasażerowie wlepiają w niego zdziwione spojrzenia. Wilk jest tu wyjątkiem. Siedząc na dachu nie ma jak tego zrobić, poza tym wydaje się tym nie wzruszony. Ciągle tylko lustruje wrak przez swoją lunetę, podobnie jak co chwile horyzont wokół kutra.
Chrystian pierwszy orientuje się o co chodzi i kiwa ci lekko głową, uśmiechając się z ulgą. Widać, że spodobała mu się twoja decyzja. Drugi mężczyzna i kobiety po jego zachowaniu również zaczynają się domyślać i spoglądają na ciebie aby się upewnić. Wtedy uspokajasz Marko i wszyscy uśmiechają się, zadowoleni z tego, że przeprowadzicie jednak akcję.
- Z miłą chęcią. - Snajper odpowiada na twoje pytanie, rzucając na ciebie drugim okiem i jego pokryte zarostem usta rozciągają się w lekkim uśmiechu. - Będziemy mogli wymienić się przepisami na spaghetti. Moje jest nie złe, ale ciągle nie wiem jak nasz kapitan osiąga taki na wpół ciągliwy ser.
Dostrzegasz jak makaroniarz mruczy coś niewybrednie pod nosem, „patrząc” na osobę siedzącą nad jego głową. Następnie wszyscy słuchają twojego wywodu na temat tego co mogło zadać takie uszkodzenia. Mirosław kręci jednak głową.
- Nie wydaje mi się, aby takie uszkodzenia mogło zadać cokolwiek z lądu. Nawet wojskowe czołgi nie nosiły dostatecznego kalibru, a artyleria w momencie upadku bomb od pół wieku nie używała dział. Wszystko było na rakietach. Nawet w Ancorhead używano reliktów jeszcze zimnej wojny z ZSRR. Możliwe jest, że ktoś znalazł jakiegoś superstarocia, w muzeum albo czymś takim i trzyma baterię artylerii jak mówisz głęboko w środku lądu. Ale wtedy raczej nie marnowałby cennej, niemożliwej do zastąpienia amunicji na jakąś nieuzbrojoną krypę.
Faktycznie, jak lustrujesz wrak, tak teraz jak i potem z bliższa dostrzegasz, że nie miała ona żadnego uzbrojenia. Widzisz odarcia przy krawędziach pokładu, sugerujące, że zdjęto z niego coś ciężkiego, ale raczej na pewno nie była to broń. Takie masz przynajmniej przeczucie.
Bednarski i jego towarzyszki znikają miedzy czasie pod pokładem, aby po kilku minutach pojawić się z powrotem w tych ich stalowych pancerzach i pod pełną bronią. Pięćdziesiętnik dodatkowo niesie plecak z noktowizorami, flarami, stimpackami, żywnością na dwa dni i paczuszką rad-x. Obok do plecaka przyczepiona jest kotwiczka z liną. Wszyscy pasażerowie w skupieniu słuchają twoich słów o znaczeniu Włocha i kutra dla misji i z powagą kiwają głowami, akceptując je.
Następnie, podczas gdy szykujecie ponton do wypłynięcia, najpierw Tyrson a potem Wilk znikają pod pokładem, aby również się przebrać i dozbroić. Olbrzymi blondyn następnie zajmuje stanowisko przy dziobowej broni, obok na wszelki wypadek stawiając swój rkm. Bron lekko lśni od świeżego naoliwienia.
Odkleja się jednak od stanowiska, podobnie jak snajper i spotykają się całą piątką za nadbudówką. Ku twojemu zdziwieniu ostawiają grupowy uścisk i zastygają tak na moment z opuszczonymi głowami. Nad warkotem silnika kutra z ledwością słyszysz chóralnie wypowiadane słowa w nieznanym ci języku. Kojarzą ci sie z modlitwą. Trwa to może z dziesięć-piętnaście sekund. Następnie blondyn wraca na swoje stanowisko a pozostałe pary zostają jeszcze na moment przytulone. Wysoka murzynka i snajper trwają po prostu w bezruchu, podczas gdy barczysty przywódca i rudowłosa stykają się czołami, szepcząc coś do siebie. Tego już w ogóle nie słyszysz nad warkotem motoru.
Po chwili obie pary się rozdzielają i wszyscy ruszają na swoje stanowiska. Gdy pomagasz im wsiąść czytasz w ich twarzach mieszaninę strachu i ekscytacji, ciała zachowują jednak swój pełny profesjonalizm. Podziękowawszy ci skinieniem głowy za pomoc, wszyscy zajmują swoje miejsca, szybko i sprawnie. Uśmiechają się lekko, słysząc o przygotowaniu jedzenia.
- Może jednak Wilk pozna sekret tego sera. - Katie-Lee przebąkuje pod nosem, wywołując u reszty szerszy uśmiech. Potem silnik rim-bota zwiększa lekko obroty i ruszacie w stronę morskiego grobowca.
Wrak rośnie przed wami, okazując swoje ogromne rozmiary. Z dalsza nie było tego tak czuć, ale tu i teraz coraz bardziej odczuwasz ogrom zagrożenia jakiego świadectwem jest ten martwy kolos. Cokolwiek go zabiło, miałoby wszystko co znasz - Chicago, Bractwo a może i Aurore z jej zagrożeniami - na przystawkę.
Gdy wyłączasz silnik, pięćdziesiętnik łapie za wiosła. W kompletnej ciszy, mocnymi szarpnięciami posuwa was do przodu, metr po metrze. Martwe fale rozbijające się o burty przechylonego statku robią więcej hałasu niż wy. Oraz więcej niż sam wrak.
Choć jesteście już bardzo blisko ciągle nie słychać żadnych odgłosów życia dochodzących z niego. Biorąc pod uwagę twoje doświadczenie z różnymi szumowinami z pustkowi wątpisz abyś się na nie tu natknął. Nie wytrzymaliby tak długo, już zaczęliby strzelać.
A to oznacza jedną z dwóch rzeczy: albo nikogo tam nie ma...
Albo są prawdziwymi zawodowcami.
Tak czy siak dopływacie już do burty. Niestety, jako, że statek stoi przechylony na tą stronę, musicie albo wspinać się z mniejszym oparciem dla nóg, z początku w zasadzie po samej linie. Albo opłynąć go i podejść z drugiej strony, po pochyłości.
 
Awatar użytkownika
Pipboy79
Fantastyczny dyskutant
Fantastyczny dyskutant
Posty: 2881
Rejestracja: śr sty 26, 2011 10:15 am

Re: [Fallout] Aurora

czw paź 25, 2012 7:31 pm

Dave „Wild” Guzzman - pewny siebie brunet o kocich ruchach



Dave usmiechnął się widząc jak większość ich pasażerów reaguje na panikadę pulchniutkiego Makaroniarza. Miał z tego cichą radochę. Jednak chyba zaczynał ich trochę lubić. Jakoś parę dni minęło i nie robili problemów a nawet byli sensownie użyteczni. ~ Może jakby nie byli tak wyizolowani w tej swojej enklawie i dali się poznać od tej strony reszcie miasta to nie mieliby takiej niepewnej opinii? ~ zastanawiał się chwilę nad tym. Mógł pogadać o tym z nimi albo przynajmniej z Chrisem. Ostatecznie jednak postanowił się wstrzymać z dyskusją do powrotu do domu. W końcu nie wiedział obecnie jaką wówczas będzie miał o nich opinię. Ani nawet czy wróci on albo ktokolwiek z nich... Wyrzucił więc z głowy zbędny balast myśli i postanowił się zająć czymś użytecznym.

Zastanawiał się nad słowami Bednarskiego dotyczącymi środka bojowego mogąego zadać takie uszkodzenia. W sumie tamten miał sporo racji. - Mnie chodziło raczej o jakąś gąsiennicową wyrzutnie rakiet... może nawet jakieś latadło... bo czołg czy standardowa armata to chyba raczej faktycznie nie... hm... właściwie mógłby być nawet jakiś podobny do nas kuter ale z zamontowaną odpowiednimi wyrzutniami... - bardziej myślał na głos niż oponował Chrisowi. Mówiąc o jednostkach pływających niejako automatycznie skierował wzrok na Marco szukając jego porady i wsparcia. Na wodzie i tym co po nich i na nich można spotkać znał się jak mało kto. Wszystkie takie gdybania jednak sprowadzały się do tego samego punktu jaki zauważył Bednarski i jaki właściwie znali wszyscy użytkownicy starych technologii: było go mało, było właściwie nie do zastąpienia i dlatego nawet jak ktoś je miał nie używał go póki nie musiał. Cokolwiek więc rozwaliło ów statek musiało mu strasznie na tym zależeć. Bardziej niż na zapasie nowoczesnej i sprawnej amunicji jaką posiadał. No i raczej nie wystrzelał się do ostatniego naboju skoro był napastnikiem więc pewnie jeszcze mu trochę jej zostało. W końcu więc wzruszył ramionami i powiedział do szefa Łańcuchowców - No cóż, może z bliska coś się wyjaśni to się skończą nasze gdybania. - uśmiechnął się do tamtego by przypadkiem nie miał głupich pomysłów.

Na rim - boat zabrał podobny sprzęt jak reszta grupy abordażowej. Po namyśle zabrał swój skórzany pancerz a nie antyskażeniowy. Gdyby miał podejżenie o skażeniu po prostu zawróciłby na kuter i wrócił ponownie traktując pierwszą wyprawę jako rozpoznie z bliska. Na cichy zestaw zabrał też swoje dobre i niezawodne MP-5 SD. Nóż i tak zawsze miał przy sobie więc nie musiał się zastanawiać. Tak samo jak u kabury na udzie miał zawsze swego Sauera. Lubił tę klamkę bo i lekka była, i mała, i całkiem niezłą siłę obalającą miała. Zwłaszcza przy strzelaniu tripletami. Na broń rezerwową, zwłaszcza na nieopancerzone cele nadawała się świetnie. Tak samo zabrał po jednym granacie zwykłym, zapalającym i na wszelki wypadek EMP. Nad dalszym wyborem musiał się chwilę zastanowić. Ostatecznie uznał, że na walkę w pomieszczeniach przyda mu się coś o dużej sile ognia albo szybkostrzelne. Zwłaszcza jakby element zaskoczenia już odpadł. Obie te opcje świetnie spełniała automatyczna strzelba. I na wszelki wypadek pobrał jeszcze M-16. Tę broń zamierzał zostawić w łodzi jako rezerwę. Podobnie jak plecak do którego zaprał prowiant, medykamenty i surwiwalowe zabawki na 3 dni na wypadek gdyby nie mogli od razu wrócić na kuter. Tak samo jak reszta grupy abordażowej łyknął trochę ochronnej chemii. Popatrzył krytycznym okiem na swój jak i ekwipunek reszty grupy ale nie znalazł niczego co mógłby się przyczepić więc pozostawało im ruszać w drogę.

Gdy już byli wszyscy na łodzi oznajmił tylko krótko, że to przede wszystkim rozpoznanie i w jakieś ewentualne przewlekłe walki czy ekploracje wraku nie zamierza się bawić. Dlatego on sam nie zabiera ani narzędzi, ani ciężkiej broni ani ka-boomowych zabawek. W razie kłopotów po prostu postarają się wycofać i wrócić na pokład pod jego osłoną ołowiowego ognia.

Gdy zbliżali się do wraku Wild, jako stary szwendacz i weteran Pustkowi uważnie obserwował okolicę. Szukał oznak skażenia. Wiedział, że większość toksyn jakie działa na człowieka działa też szkodliwie na większość żywych stworzeń. Szukał więc martwych ptaków czy śniętych ryb które w takim wypadku powinny się znajdować w okolicy wraku. Różne toksyny też lubiły pozostawiać po sobie różne nieciekawe plamy, naloty, osady, piany, dymy czy inne opary. Szwenadacz wypatrywał takich "ciekawostek" opływając wrak półkolem i mniej więcej instruując abordażowców czego o czym powinni mu zameldować jeśli zauważą.

Gdy nie dostrzegł nic podejrzanego podpłynął bliżej przeżucając się na napęd wiosłowy. Teraz gdy był bliżej obserwował w napięciu sam wrak. Czuł te specyficzne ukłucie w dołku gdy spodziewał się, że w każdej sekundzie jego łeb może ozwalić jakiś pocisk. Wnerwiające uczucie.

Poświęcił chwilę na obserwację dyndającego ciała. Obecnie z bliska było dużo lepiej widoczne. W miarę możliwości starał się ocenić jak i kiedy zeszło mu się z tego ziemskiego padołu. Na nim też podejżliwym okiem szukał oznak skażeń i toksyn. No i padlinożerców. W końcu jesli trup był "zdrowy" w chwili śmierci i zabito go z miarę "czystej" broni jak biała czy palna ewentualnie ogień to trupojady nie powinny mieć oporów przed posiłkiem. Co innego jeśli szywniak był trefny. Zwierzaki głupie nie były i na ogół wiedziały co im szkodzi a co nie. Obserwując je i ślady po nich można było czytać informacje jak w pzedwojennej książce. A Dave umiał czytać i te i te.

W końcu dobili do burty. Traper wybrał tę pochyloną od ich strony bo łatwiej było się wspinać i nie trzeba było się wciągać jak po przeciwnej stronie. Pozostawił plecak i M-16 na dnie łodzi. Zapakował Pancora na plecy, przez szyję przewiesił sobie wytłumiony rozpylacz i zaczął się wspinać po zaczepionej przez Bednarskiego linie. Nie musiał im dawac znaku bo bez słowa wycelowali lufy w górę by o osłaniać ogniem. Jak zawsze w takich momentach w głowie kotłowały mu się czarne scenariusze rzeczy które mogły się spieprzyć. ~ Kurwa, przecież teraz wystarczyłoby by jakiś debil rzucił tu granat i byłoby po nas... ~ przemkło mu przez głowę. Nie przerwał jednak wspinaczki.

Wybrał jedno z takich miejsc gdzie widać było rozprutą czymś burtę a więc i to co było widać w ładowniach czy co tam mial ten statek. Ostrożnie zbadał ręką krawędź otworu. Był ciekaw czy jeszcze jest ciepła. Nastepnie powoli wyhylił się zaglądając do wnętrza wraku przezwyciężając obawę, że ktoś mu może odstrzelić łeb anim zdąży go wylookać. Chwilę spędził lustrując, nasłuchując i węsząc przy krawędzi otworu. Sprawdzał jego wielkość i krawędzie. Obliczał czy kady z nich da radę przecisnąć się bezpiecznie przez niego. Wiedział, że przy zwiadzie i rozpoznaniu najważniejsze jest zaskoczenie przeciwnika i robienie numerów niestandardowych. Dość naturalne wydawało mu się, żże ewentualni zwiadowcy zaczną przeszukiwania od głównego pokładu. Więc czekałby z zasadzką właśnie tam przede wszystkim. Resztę statku traktując jako miejsce do odwrotu i kolejne linie obrony. Statek był duży więc raczej nawet z peną załogą nie dałoby rady obstawić każdego miejsca. Jeśli więc nawet ktoś przygotował coś przy tych rozpruciach powinno jego zdaniem być to mniej godne jego uwagi niż górny pokład. A w razie sukcesu mieli szanse wyjść na plecy przeciwnika omijając jego główną linię oporu jaka powinna się znaleźć na pokładzie górnym.

Wychodząc z tego założenia postanowił zdesantować się przez owo rozprucie do trzewi statku. Machnął ręką Łańcuchowcom informując ich o swojej decyzji. Popatrzył czy nie widać żadnych ustawionych potykaczy, min, granatów czy choćby alarmów bo nie chciał się natknąć na coś takiego. Założył noktowizor, ponasłuchiwał i poogladał jeszczze dobrą chwile za jego pomoa mroczne wnętrze statku po czym, z rozzpylaczem gotowym do strzału przecisnął się przez otwór. Natychmiast odsunął się z otworu by nie stanowić ładnej sylwetki strzeleckiej na jasnym tle nieba i morza. Ukrył się za jakimś klamotem i dopiero wówczas szeptem nadał komunikat przez radio - Jestem w środku. Właźcie. Bez odbioru. - po czym omiatał wzrokiem zielonkawy metalowy świat statku szukając ewntualnego niebezpieczeństwa.

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 4 gości