W jednym z takich habitatów alfa wraz z Węglanem natrafili na górę usypaną z oderwanych głów, na której ktoś ustawił 18 cienkich żelaznych pali, na które potem po koleii ponabijał po sześć rozebranych do naga kobiet na każdy pal. Wśród nich stał potężny tron ze świeżych jeszcze okrwawionych kości. Obok stała beczułka zmieszanej z winem krwi. Stojący na kościanej poręczy tronu kielich z dziecięcej czaszki był jeszcze w połowie pełen.
Na placu przed tronem i po części na groteskowej górze leżały martwe ciała mężczyzn. Demon najwidoczniej urządził sobie zabawę. Kończyny mężczyzn były zakute w ciężkie łańcuchy, które umocowane były do bruku. Wśród trupów leżało kilka lśniących od krwi noży, którymi nieszczęśnicy odcinali sobie kończyny, by potem próbować wczołgać się na stertę oderwanych głów. Patrząc na okaleczone zwłoki kobiet, nie trudno było się domyśleć, co demon obiecał tym którzy dotrą do jego tronu by ucałować mu stopy. ale to nie było wszystko.

Po prawej od groteskowego ogromnego tronu, stały trzy wielkie kosze, w których palił się węgiel i suche drewno. Sporządzono je chyba z odnalezionych, podziurawionych byle jak beczek po chemikaliach. Na ich szczycie umieszczono żelazne ruszty, na których piekło się dziesięć albo jedenaście wielkich kawałów mięsa. W pierwszej chwili wydawało się, że to prosiaki, ale potem wiatr odwiał dym znad jednego z palenisk i ukazała się, ku przerażeniu obserwatorów, popękana z gorąca, osmalona ludzka twarz.
To nie były wcale prosiaki. To były dzieci. pojmane, zamordowane sieroty najpewniej dzieci walających się wszędzie trupów. Demon wyżył się na całych rodzinach, rozgrywając ich wzajemną miłość przeciw nim samym. Niektóre z dziecięcych ciał miały oderżnięte ręce i nogi; dwoje innych ucięte głowy. Inne zostały przywiązane drutem do rusztów. Prawdopodobnie dlatego, że zaczęto je piec, kiedy jeszcze żyły. Parszywy demon urządził sobie tu prawdziwą grill party.
Leżące między koszami a tronem potrzaskane głowy, lśniące od ludzkiego tłuszczu, zasypały kości dzieci. Im bliżej tronu, tym wyżej i więcej. Demon zabawił tu dłużej. I miał nienasycony apetyt.
Część kości była świeżo wyrwana z ciała, jeszcze lepka od krwi i z przylegającymi do nich mięśniami. Skwapliwie obgryzione. Część pochodziła od dobrze upieczonych ofiar, tak że trudniej było je odróżnić od zwierzęcych. Gdy się dobrze przyjrzeć, szczyt góry usłany był kośćmi i szczątkami iście diabolicznej uczty, wszędzie waliły się żebra, miednice, obojczyki i łopatki - i więcej małych czaszek, niż była by potrzebna by wpędzić w obłęd najtwardszego skurczybyka. A nad wszystkim tym, niczym ohydny całun, unosił się odór krwi, ludzkich wnętrzności i przede wszystkim swąd przypalanego ludzkiego ciała.

Dobra, "Dhahaloków" jest 512 + oryginał.
Rozleźli się po całej Ziemi i układzie słonecznym, w dziesiątkach podwymiarów i różnych czasach.

Część jest w ciągłym ruchu, część się gdzieś zakitrała (jedna ekipa na zasadzie, jeden w środku, oddział go pilnuje) część się poukrywała w jądrach planet, a Dhahalok znalazł sobie jakąś uroczą rudę ołowiu : P

Węglan - incapacited
MG rzuci reszcie na obrażenia

Rick: Stunned, -1 do następnych testów przeciw obrażeniom.
Miguel: Dazed, -1 do następnych testów przeciw obrażeniom.
Balrog: -1 do następnych testów przeciw obrażeniom (rozumiem, że zaraz włącza się leczenie).

Węglan: incapacited

Jakiś czas wcześniej...

Miguel i Rick napotkali podczas swej wędrówki coś nieoczekiwanego. Na horyzoncie widać było równo maszerującą armię dinozaurów. Oddalającą się od wciąż płonącego habitatu. Wśród nich był Balrog. wielki demon zbudował sobie tron z kości dinozaurów, który następnie przytwierdził do grzbietu paskudnego tyranozaurusa. Ostre kości tronu po prostu zostały wbite w żywe mięso, z ran wciąż wyciekała posoka zmieszana z ropną mazią. Wierzchowiec demona cierpiał ból przy każdym kroku, ale najwidoczniej taka była intencja jego jeźdźcy. Gdy demon ujrzał Thundersów, zmienił kierunek marszu i dołączył do nich. Gdy jego orszak zbliżył się do kolegów, ci zauważyli, iż demon obwiesił się paroma nowymi trofeami. Na szyi miał gruby łańcuch z czaszek, a wokół talii miał gruby pas z niewytrawionej ludzkiej skóry.
- Witajcie przyjaciele! - zawołał do nich radośnie. Rzeź widocznie wpływała bardzo dobrze na samopoczucie demona. - I jak się bawicie? Czy to nie wspaniała planeta? - rozkoszował się demon.

Był już wieczór, więc demon zaproponował, że ich ugości. Najwidoczniej podczas rzezi miał jeszcze czas, by złupić swe ofiary. Na jednym z dinozaurów znajdowało się nieco zapasów.
Demon wyszukał nieco mięsiwa, chleba i wina. Następnie wyrwał pobliskie drzewo, rozłupał je na kawałki i usypawszy z nich zgrabny stos podpalił drzewo. Temperatura była tak wysoka, iż kłody pękły z głośnym trzaskiem a cała wilgoć wyparowała w mgnieniu oka. Potem ognisko paliło się już normalnie.
Demon nabił mięso na ruszt, za który posłużył mu pień młodego drzewka i począł przypiekać mięsiwo nad otwartym ogniem. Wszędzie rozszedł się wyborny zapach pieczonego mięsa. Aż ślinka leciała. Tłuszcz skapywał do ognia wzbijając drobne płomyki. W krótce mięsiwo było gotowe, a demon doprawił je jeszcze wedle uznania przyprawami i sosami, które również złupił w którymś z habitatów. następnie podał towarzyszą wraz z wielkimi kuflami pełnymi wina i pajdami świeżego pachnącego chleba.
- Gotowanie to taka moja ukryta pasja - zdradził z pewną nutą dumy w głosie. I rzeczywiście, mięso smakowało wybornie. Można było nielubi demona, ale na grillowaniu się znał jak mało kto.

Po uczcie, Rick napomknął, iż chciałby sobie zrobić jeszcze jeden tatuaż. Demon, będąc w świetnym nastroju, zarówno spowodowanym winem, mięsem jak i dobrze wykonaną niedawną rzezią zaproponował, iż zrobi mu iście diaboliczny tatuaż. Przez chwilę obaj dyskutowali, co Rick chciał, by mieć, no i gdzie. A następnie demon zniknął na chwilę, by poszukać kilka składników z których da się zrobić kolorowy tusz. Natura oferowała wszystko co można by sobie życzyć. I tak już po chwili demon wrócił z kilkoma puszkami pełnymi różnej mazi lub cieczy.
Następnie zanurzył w nich swój ostry jak brzytwa pazur i począł nanosić farbę na skórę osiłka. Lub dokładniej mówiąc pod skórę. Demon zgrabnie manipulował swą bezcielesnością, by nanieść tusz dokładnie tam, gdzie powinien się znaleźć. Mimo to, zabieg nie był bezbolesny, wręcz przeciwnie. demon uparł się, iż najlepszy efekt czerni osiągną, jeśli tuszowi będzie towarzyszył piekielny ogień.
Gotowy efekt był zatem połączeniem tradycyjnego tatuażu, bazującego na wprowadzaniu kolorowych pigmentów pod skórę, jak i wypalanki, przeprowadzonej z iście artystycznym rozmachem.

Demon jednak nie został na noc z towarzyszami, tłumacząc, iż musi ruszać dalej, a snu nie potrzebuje.

Gdy Rick i Miguel doszli w końcu do zniszczonego habitatu, z którego zmieszał uprzednio Balrog ujrzeli przerażający obraz rzezi. Również tu demon pozostawił widoczne śladu rozpustnej uczty i dzikiej orgii. Nie było również złudzeń, że głównym daniem było delikatne mięso dzieci, a trunkiem słodka krew niewiast.
Pierwsza myśl, jaka przebiegła im przez głowę była, czy demon trzymał się stereotypów i chłeptał wyłącznie krew dziewic? Choć nie, po ponownym rozważeniu, pierwsza myślą jaka im na pewno przebiegła przez głowę była, czym do cholery on nas wczoraj częstował?
Choć po chwili zastanowienia, to mięso nie smakowało jak ludzkie, a wino nie miało kwaśnego żelaznego posmaku krwi. Choć z drugiej strony... czy któryś z nich potrafił by rozpoznać, jeśli było by inaczej?

Balrog dotarł do makera, Jego czarna skóra zdawała się lśnić od mocy. A wokół niego kłębiły się gęste cienie, żyjące własnym życiem. Gdy Maker przyjrzał się bliżej tym dziwnym cienią, dostrzegł, iż są to zapewne demoniczni słudzy Balroga.
Demon wyszczerzył groźnie kły, spoglądając na zamkniętych przez Makera w kamiennej klatce ludzi. - Zamierzasz zatrzymać ich dla siebie? - zapytał złowieszczo, Płomienie na jego karku buchnęły mocniej. Przez chwilę nastała ołowianą ciszę mąciło jedynie syczenie piekielnych płomieni.
Następnie demon zaśmiał się chrapliwie. - Wspaniały pomysł! - zawołał. - Też muszę to zrobić - Demon mrugnął porozumiewawczo do Makera. A potem odezwał się w jego głowie, by omówić szczegóły.
Następnie otworzył między wymiarową bramę i zagonił ludków do środka. Otchłań, jego dom, było starsze niż ludzkość, o wiele starsze. I on, również. Nie w tej formie oczywiście, nie jako Ragnar, ale cień który jest jego esencją istniał od niepamiętnych czasów, zanim nastała światłość. Zanim pierwsze promienie słońca rozproszyły cienie. Po powtórnym przemyśleniu, jednak zrezygnował z wysyłania ich do swego domu. Brama którą otworzył, prowadziła gdzie indziej.

Balrog zatrzymał się nad zwłokami dziecka, spoglądając na płyn cieknący z rozbitej czaszki, na szkliste oczy i półotwarte usta. Dzieciak Dygotał jeszcze w ostatnich śmiertelnych spazmach. To była ostatnia rodzina w tej przez boga zapomnianej dziurze. w Okuł unosił się jedynie odór śmierci i zniszczenia. Jeszcze chwila i demon dopadnie pozostałych.
Ojciec małego jeszcze uciekał. ale był niedaleko. Demon pochylił się nad zwłokami, nieco zaciekawiony, co się stało, iż ojciec porzucił jedno ze swych dzieci. Obok głowy malucha leżała, lepka od krwi dachówka. Demon parsknął śmiechem. Głupi wypadek pozbawił go zabawy a mężczyznę zmusił do pozostawienia swego synka. Fortuna musiała się dobrze bawić. niech będzie, tej dziwce również się coś należy. Balrog przez chwilę rozważał, czy nie wyleczyć bachora, by potem samemu wysłać go na drugi świat. Ale odrzucił tą myśl, szkoda zachodu.
Ruszył dalej niczym ogar na tropie. Widział dobrze pozostawione przez zwierzynę ślady. Nie było ucieczki, nie było nadziei. Ale, była zabawa.
Mężczyzna dobiegł do na wpół zawalonego budynku. Kamienie i gruz posypały się w dół, gdy człowiek wdrapał się na zawaloną ścianę i wślizgnął się do środka. Jego poharatane ostrymi odłamkami gruzy dłonie pozostawiały lepkie czerwone smugi na szarym betonie. Pomieszczenie zdawało się być jakimś laboratorium. Mężczyzna podszedł do jakiejś konsoli i wklepał nerwowo serię komend. Cały czas rozglądał się gorączkowo dookoła. Gdy wprowadził ostatnią sekwencję, rozluźnił się wyraźnie, wręcz uśmiechnął. Stojąca pod ścianą maszyneria obudziła się i zaszumiała cicho. gęsta Zielonkawa ciecz w wielkim przezroczystym akwarium zaczęła bulgotać.
Waląca się z głośnym trzaskiem ściana wyrwała mężczyznę z samozadowolenia. Przerażony spojrzał w stronę wyrwy. W wąskiej szczelinie pojawiło się coś ogromnego. Przygarbione barki przecisnęły się na drugą stronę wyrywając kolejny fragment grubego muru. Czarna niczym noc postać ryknęła przeraźliwie i rzuciła się na poszarzałego ze strachu mężczyznę. Bestia wyciągnęła potężne łapska i chwyciła w nie zbiega, unosząc go wysoko. Oderwała mu górną kończynę, a potem drugą. Trysnęła krew. Stwór obrócił w rękach wrzeszczącego mężczyznę i ugryzł go w kark. Potężne kły wbiły się głęboko. Szczęki się zacisnęły, demon szarpnął głową do tyłu, wyrywając połowę karku. Ociekający krwią biały kręgosłup wysunął się z ciała niczym kotwiczny łańcuch. Bestia odrzuciła bezwładnego trupa na bok i przyjrzała się bulgoczącej cieczy. Jedna z cienistych macek powędrowała do przodu, przenikając bez problemów szkło. Natychmiast reagując gwałtownie z zielonkawą cieczą. Bulgotanie nasiliło się, wokół macki płyn spienił się a w pomieszczeniu rozniósł się głośny syk. Demon wyciągnął kikut swej macki. Nadal dymił. A na jego krawędzi pienił się wciąż kwas. Kolesie byli pomysłowi. Wymyślili żrącą ektoplazmę.
demon zerknął na konsolę, nad którą jeszcze przed chwilą pracował martwy teraz mężczyzna. Na ekranie widać było odliczanie. 1... 0... demon zerknął pobieżnie na truchło, wykrzywiona w spazmie bólu twarz wydawała się szydzić z niego w triumfie. Cholera! Potężna eksplozja wstrząsnęła budynkiem. Tank z zielonkawą ektoplazmą eksplodował rozpryskując swą mocno żrącą ciecz na obszar pięciu bloków. Wzmocniona ektoplazmą eksplozja wydmuchnęła demona na zewnątrz, ciskając nim niczym laleczką w budynek, który następnie się zawalił grzebiąc demona pod sobą.
Całe ciało balroga oblazło lepką, galaretowatą cieczą. Skóra natychmiast pokryła się bąblami. Kwas skwierczał głośno, nad ciałem buchały kłęby pary. Skóra pękała i zwijała się. Demonem szarpnął dreszcz bólu. Jego pysk wykrzywił się w agonalnym cierpieniu. Już po chwili nie miał skóry. teraz skwierczało jego mięso i odpadało skręconymi pasami od kości. Pod obnażonym, świecącym bielą mostkiem biło potężne serce demona. Jego magia próbowała naprawić ciało, odbudować ścięgna, mięśnie i mięso, ale kwas był szybszy. Ale ... tracił na mocy. Niemalże w ostatniej chwili, magia wygrała bój. Nagi szkielet demona na powrót począł pokrywać się różowym mięsem, w kilka minut demon wyglądał znów jak uprzednio. Ciężko dysząc z wyczerpania leżał jeszcze chwilę pod gruzami. Odpoczywał. Marzył o ciemności.
Wtem nagle, gruzy wybuchły w powietrze, gdy ogromna sylwetka demona wyzwoliła się ze swego niedoszłego grobu. Balrog pałał rządzą mordu, ale nie miał je na kim wyżyć. Zabił już tu wszystkich. No cóż, jeszcze zostało kilka habitatów.

Niemal całkowicie zagrzebany w stercie krwawiących trupów Nick leżał bez ruchu, obserwując jednym okiem walkę straszliwego demona z jego pobratymcami. A raczej rzezi, jakiej w swym przerażającym okrucieństwie dopuszczała się bestia. Przygniatająca go sterta trupów powiększała się raz po raz, gdy demon niedbale ciskał na nią kolejne ciała, kolejnych przyjaciół lub krewnych Nicka, którymi demon się już nacieszył. Potwornie okaleczone ochłapy rzadko przypominały jeszcze ludzkie postacie, tak wielka była furia demona. W uszach Nicka rozbrzmiewał lament i agonalny wrzask jego rozrywanych braci i brutalnie gwałconych sióstr. Wszystko było stracone.
Wtem nagle Demon się zatrzymał. Coś na północy zwróciło jego uwagę. Bestia zaklęła szpetnie i splunęła gęstą flegmą na ziemię. Nick nie potrafił zrozumieć dlaczego demon odpuścił jego zapędzonym w pułapkę bez drogi ucieczki pobratymcom.

Ogromna wszechogarniająca ściana lodowego pyłu zbliżała się szybko. Demon podziwiał jej śmiercionośną potęgę. Obserwował zdarzenie wieloma oczyma naraz. Zachwycał się ogromem zniszczenia, choć, ubolewał nieco nad faktem, iż jego zabawa się teraz zakończy z braku ofiar. bardzo niefortunne zdarzenie.

Nick nie widział horyzontu, nie zobaczył zbliżającej się ściany, ale usłyszał przeraźliwy ryk, szybko zbliżającej się, nawałnicy.
Gwałtowne wichry uderzyły w morderczym szale, zawodziły głośno, wyrywając ze ścian wielkie betonowe fragmenty. Zwłoki unosiły się, wiatr zrywał ciało z ich kości, a potem kruszył również i je. Uwolniony spod ciał Nick przez ułamek sekundy przyglądał się straszliwej zagładzie. Patrzył obdartymi przez wiatr i gruz z powiek oczyma na świat i nic nie rozumiał. Nie zdążył nic zrozumieć. Wiatr, w swej gwałtownej furi, obdarł i jego kości z ciała. Nadeszła odwieczna ciemność.

Demon stał niewzruszony wśród szalejącej wichury. Przerażająca siła i jego próbowała obedrzeć żywcem ze skóry. I nawet jej się to udawało. Demon syknął wściekle z bólu. A potem zniknął pod powierzchnią. Chroniąc się przed gwałtownie narastającym zimnem w cieplutkim jądrze ziemi.
Gdy inferno minęło, demon wzniósł się w górę, przyglądając się z pewnym niedowierzaniem nowemu obliczu ziemi. Imponujące. Bez dwóch zdań.

Balrog oddawał się rzezi, jednak nie widział większego sensu w tym, co robił. Pomijając oczywiście walory rekreacyjne. Które same w sobie były właściwie wystarczającym powodem. Ale martwiła go sytuacja, którą zostawił w domu, w przyszłości.
Postanowił więc wrócić. Zbadał otaczające go kontinuum czaso przestrzenne, ale doszedł do wniosku, iż samemu nie da rady otworzyć przejścia, nie w czas jaki chciał.
Ale jakby mu ktoś pomógł.... Demon przyjrzał się swej ofierze. Mężczyzna, którego trzymał był już do połowy obdarty ze skóry, i przypominał raczej krwawy stek niż człowieka.
Demon warknął, - Masz kontakt z SK? - zapytał się jak gdyby nic. Mężczyzna odpowiedział jedynie gulgotem. Bestia zmiażdżyła głowę mężczyzny w swej wielkiej dłoni. i zwróciła się do następnego jeńca.
- Skontaktuj mnie natychmiast z SK! - zażądał.
Ci ludzie byli jednak uparci i cholernie twardzi. Musiał ich jeszcze kilkunastu obedrzeć ze skóry, zanim któryś zechciał kooperować. Oczywiście, sama ta czynność była przyjemnością. Więc demon się nie użalał.
Gościu, w przerwach podczas tortur wyjawił, iż Shadow King jest ich przywódcą, który tworzy doskonały świat, gdzie nie będzie miejsca dla takich jak Balrog.
Demonowi to nie bardzo zaimponowało. Już nie jeden próbował stworzyć utopię, jak na razie, tacy jak on zawsze znaleźli drogę do raju, niczym biblijny wąż. zapewne tym razem nie było by inaczej.
- A czy możesz mnie skontaktować z waszym wspaniałym przywódcą? Bo inaczej... ten piękny świat szybciutko Obróci się w cuchnący stos trupów.
Mężczyzna wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Skontaktowaliśmy się z nim, jak tylko wyczuliśmy zakłócenie pola temporalnego - również to nie zrobiło wrażenia na demonie. Nie wątpił on, isk dokładnie wie co tu się dzieje. Bądź co bądź, ta cała akcja była poniekąd po to by go zwabić.
Po chwili Balrog usłyszał głos samego Shadow Kinga w swojej głowie. Król miał poważne pretensje, z powodu rozpierduchy, jaką Balrog tu urządził.
Demon uśmiechnął się niewinnie. - No wiesz, ja wykonuje jedynie rozkazy. No... a po za tym, co ci szkodzi? Żałujesz mi tej odrobiny zabawy? No chyba nie jesteś tak wrażliwy? Może odrobinkę, leciutko, się zapędziłem, ale wiesz, Ares patrzy mi przez ramię, musiałem się uwiarygodnić by zerkał gdzie indziej.
Przez chwilę jeszcze dyskutowali, jednak już po chwili SK zapytał się, czy demon chciałby zagrać w jego drużynie.
Demon odparł bez namysłu. - Jasne. Aktualna drużyna, a raczej jej szefostwo, jest do bani. Kością w gardle staje mi szczególnie ta kaźń... Dało, by się coś z tym zrobić?
Czarne serce demona zabiło szybciej, gdy SK potwierdził, że istnieje taka możliwość. na dodatek Balrog nie wykrył w tej wypowiedzi fałszu.
jednak gdy Balrog zapytał o szczegóły, SK nie chciał powiedzieć nic więcej. , tylko zapytał czy Balrog będzie walczył dla niego. czuć, było, że ma sporo sceptycyzmu co do wierności demona.
- Tak. będę. - potwierdził demon. - Uwolnij mnie od tego miecza Damoklesa, a będę twym najlepszym przyjacielem. - demon mówił szczerze, nieco zmieszany, iż kolejna osoba ma wątpliwości co do jego prawdomówności.
- Przysięgnij, iż będziesz mi wierny puki cię nie zwolnię. - zażądał SK.
Demon pokiwał przecząco głową. - Tego zrobić nie mogę. Nie zamierzam zamienić jednego nadzorcę na drugiego. Ale mogę ślubować ci przymierze oraz że nie zwrócę się przeciw tobie, o ile ty wcześniej nie złamiesz tego sojuszu.
Po krótkiej chwili namysłu SK się zgodził na takie warunki.

Kiedy siedział w więzieniu inne chłopaki robili sobie listy tego, co chcieli zrobić po wyjściu. Co by nie mówić o Tunderboltsach Rickowi udało wykonać plan z zaskakującą szybkością. Pierwsze na jego liści było przejechanie się na motorze i rzeczywiście udało mu się dosiąść najszybszej i najpiękniejszej maszyny, jaką w życiu widział, dalej na liście było przespanie się z dziewczyną, wypicie i porządna impreza. Wszystko do udało mu się zrealizować podczas pobytu na wyspie, choć nie do końca tak jak sobie zamarzył

Został mu tylko jeszcze jeden punkt na liście: Nowy tatuaż, nie bardzo wiedział jak się do rzeczy zabrać, bo sam nie umiał dziarać, na wyspie nie było czasu żeby odwiedzić salonu a teraz nikt z tubylców raczej nie będzie na tyle przyjazny żeby mu pomóc.

Kiedy spotkali Barloga Richard wyraźnie się ucieszył.
Demon był w oczach motocyklisty zbokiem i dziwakiem no i po tej sprawie z dziewczyną nie do końca mu ufał, ale jedno, co mu musiał przyznać to, że rogaś umie wyprawić dobrą bibę

- Na serio smakuje zajebiście - pochwalił gospodarza - Słuchaj a umiesz może dziarać, bo chciałem sobie zrobić nowego, ale nie miałem, kiedy - skoro jego znajomy miał tyle talentów to może i z tym sobie poradzi

Profesjonalizm piekielnika zszokował Ricka, nie spodziewał się, że ten wytrzaśnie skądś farby

- Wiesz myślałem o czymś prostym Mój stary miał tatuaż ze swojej jednostki, więc ja chciałem żebyś zrobił mi ten symbol naszej grupy z tym hasłem, co było na tej górze gdzie nas trzymali a nad tym jeszcze napis "JESTEŚMY ZAJEBIŚCI!" - uśmiechnął się na myśl o ulubionym okrzyku bojowym Alfy

- Kiedyś jeden gościu opowiadał mi, że niektórzy robią sobie zamiast malunków taką wypalankę a skoro ty lubisz bawić się ogniem to pomyślałem, że to bardziej by pasowało do naszej jednostki skoro wszystko wypalamy i rozpierdalamy - Richard w ogóle nie bał piekielnego ognia, który stosował Barlog.

Ojciec nauczył go, że tym tatuaż powinien świadczyć o historii, jaka się zanim kryje, więc z radością przyjmował ból, jaki wiązał się z tym procesem - Szkoda trochę zmarnować te mazideł - stwierdził, gdy Ragnar wypalił mu już czarne bolesne znamię na przedramieniu

- Co powiedziałbyś na jeszcze jeden tym razem z kolorkiem ? - Kiedy współtowarzysz wyraził zgodę Richard poprosił o wytatuowanie z tyłu pleców płonącego Harleya, Ghost Ridera na pamiątkę cudownej przejażdżki do Kanady.

Kiedy już było po wszystkim gorąco podziękował demonowi - No to możemy uznać, że jesteśmy kwita za tego trupa na wyspie - stwierdził zadowolony

***

Zrobiło mu się nieco niedobrze, gdy zobaczył pobojowisko pozostawione przez diablika. Przez chwile zastanawiał się czy nie zwymiotować wczorajszego posiłku, po chwili namysłu stwierdził jednak, że to bez sensu ~W końcu to i tak nic nie zmieni a byłbym tylko głodny~ i z tym postanowieniem ruszył dalej próbując wymazać z pamięci obraz rzezi