Helldog pisze:Kiedy gracz bierze ten i ten atut, gdyż dobrze ze sobą synergizują lub gdy wybiera taką rasę i taką klasę, bo można nimi wyciągnąć taki a taki combos. Jest chyba różnica między zrobieniem sobie elfa łucznika, bo ma plus do Zręczności, a dragonborna swordsage'a z aspektem wings, manewrami z serii White Raven, atutami typu Leap Attack itp., stakującego kolejne mnożniki za szarżę i zadającego tym sposobem ogromne obrażenia, nieprawdaż?
Coś ci napiszę.
Laveris de Navarro pisze:Popatrzmy na istotę powergamingu - a konkretnie na symptom w postaci optymalizacji - pod kątem typowych mieszkańców danego świata sesyjnego, którzy nie są Plebejuszami.
Mamy rycerzy-kawalerzystów, ludzi. Oczywistym jest to, że jeśli któryś z nich marzy o byciu wybitnym konnym, to tak będzie się szkolił, by (metagrowo) mieć zdolności odpowiadające poziomom Wojownik 1, zaś atuty: Walka z wierzchowca, Atak w przelocie, Porywająca szarża; taki rycerz będzie dobrze wyszkolony w prowadzeniu walki z konia metodą bezpośredniej szarży na przeciwnika. I metagrowo, i fabularnie, jest to wspierane. Podczas dalszego zdobywania doświadczenie, weźmie Tratowanie, a póżniej doszlifuje posługiwanie się lancą, inną bronią dwuręczną czy jednoręczną (Skupienie na broni). Finalnie, już na EPP 4, będziemy mieć kawalerzystę świetnie zwalczającego piechotę poprzez tratowanie czy szarżowanie, do tego lepiej czującego w swych rękach lancę czy długi jednoręczny miecz. W dalszej przyszłości zainteresuje się elitarną formacją, o której krążą legendy (klasa prestiżowa Kawaler)
Inny przykład: nie-ludź strzelec. Załóżmy, że jego preferencje nie leżą pod czystą sztukę militarystyczną, a łowiecką; klasa Tropiciel (tu biorę pod uwagę edycję 3.5). Na 1. poziomie weźmie atut Bezpośredni strzał, by móc precyzyjniej strzelać na bliskie dystanse. W międzyczasie szybko nauczy się, by w chwili zagrożenia przed napotkanymi koboldami strzelać szybko (Szybki strzał jako opcjonalna zdolność specjalna Tropiciela). Zaraz potem celowanie do przeciwnika zwartego z kimś nie będzie sprawiać mu problemu (Precyzyjny strzał). A dalej będzie szlifować posługiwanie się danym typem oręża, skupiać się na jak najczęstszym oddawaniu strzału i tym pochodne.
Kolejny: człowiek rębajło z dwuręcznym mieczem. Interesuje go głównie walka; Wojownik 1. Juz na drodze wychowania bojowego czy dostosowania się do twardych realiów żywota nauczy się potężnie siekać (Potężny Atak), optymalnie wykorzystywać naturę swojego oręża (Skupienie na broni), a także wykonywać tak kunsztownie ciosy, by po wyjątkowo udanym razić kolejnego sąsiedniego adwersarza (Rozszczepienie). Później zdecyduje się na to, by urozmaicić swoje rzemiosło o sprawne unikanie ciosów przeciwnika (Uniki), sprawność obroną mimo podejmowania większego ryzyka (Ruchliwość), a następnie szybko dochodzić do przeciwnika, wyprowadzać jeden sprawny cios i oddalać się defensywnie przed jego odpowiedzią (Atak z doskoku). W dalszej perspektywie, rębajło lepiej przyzwyczai się do swojego narzędzia (Specjalizacja w broni), szybciej będzie reagować na rozpoczynającą się bitkę (Doskonalsza inicjatywa), zaś jego ciosy będą mogły wręcz razić albo wszystkich naokoło (Wirujący atak), albo skuteczniej razić kolejnych po zmasakrowaniu jednego z przeciwników (Doskonalsze rozszczepienie).
Niewątpliwie, monotematyczne przykłady.
Czy ów przykłady nazwać należy "powergamingiem"? Nie! Są to naturalne konsekwencje decyzji postaci o ich dokształcaniu się. Większość postaci - które nie obijają się w znaczący sposób w szkoleniu bądź ewidetnie nie rezygnują z pewnych możliwości - będą właśnie rozwijać się jak w przedstawionych sytuacjach. Te przykłady świadczą o zjawisku optymalizacji, która jest zdecydowanie szerszym i bardziej neutralnym zjawiskiem. W tych przykładach mamy do czynienia z efektywnie silnymi i przydatnymi postaciami (pomijam aspekt potęgi magii i klas z Tome of Battle), jednocześnie z potencjałem klimatycznym.
Co do wyboru "rasy tylko za bajer". W zasadzie należy nie ograniczać w powergamingu, a jedynie konsekwentnie wymagać odgrywania "elfa", "krasnoluda" czy "kuo-toa". Niewątpliwie jednak, pewne rasy - gdyby nie premiowy atut za człowieka - byłyby ewidentnie lepszymi kandydatami do poszczególnych profesji; to naturalna konsekwencja i systemu, i fabularnego odzwierciedlenia w świecie sesyjnym: elfy na ogół bedą lepszymi łucznikami niż ludzie, krasnoludy bardziej wytrwałe na placu boju, niziołki lepsze w fachu złodziejskim (fabularny opis).
Helldog pisze:To dobra sugestia, lecz nie w tym rzecz. Niektórym rpgowcom może zależeć na tym aby każda postać była równa, miała równy wkład w sukcesy drużyny. Postawienie przed drużyną składającą się z 3 przeciętnych postaci, które są bardziej nastawione na odgrywanie niż pokonywanie wyzwań wszelkim dostępnym sposobem (co nie wyklucza możliwości iż te postaci są silne mechanicznie), oraz jednej postaci konkretnie zoptymalizowanej (która jak najbardziej może być równie dobrze odgrywana co pozostałe), wyzwania w którym jakiś silny potworek/BN związuje "powergamera" walką podczas gdy reszta toczy bój ze słabszymi podwładnymi tegoż potworka/BN'a, w moim odczuciu jest dość nierealne, wręcz metagamingowe.
To od gracza zależy, jak bardzo przyczynia się do wkładu w sukces drużyny. Nic mu nie ubędzie, jak poprosi ów powergamingowca o pomoc w optymalizacji konceptu obranej przez siebie postaci. Ponadto, w sytuacji bitewnej to od gracza zależy, na co "szarżuje", a pewne nawet powergamingowe buildy wręcz skupiają się na socjalnym aspekcie gry aniżeli na bojowym.
Niemniej, lepiej zoptymalizowana postać będzie lepiej nadawać się do walki. Nie można za to karać gracza. Skoro więc reszta tak nie zrobiła, powinna być świadoma, że ich postacie aż tak "skuteczne" nie będą.
Ancient Lord pisze:Owszem, powiedział, że powergaming jest niezależny od odgrywania, ale ja się z tym osobiście nie zgadzam. Powergamer optymalizuje swoją postać tak, żeby mechanicznie była super. Tak więc wszystkie zdolności opiera na kościach - a nawet w intrydze czasem trzeba poturlikać ka-dwudziestką. No i wtedy odzywa się ten statystykowy power.
Sama mechanika systemu D&D (3.0/3.5) opiera się na zależności efektów opisowych od rezultatów mechanicznych. Mechanika jest schematycznym odzwierciedleniem potęgi fabularnej postaci. Jeśli w statystykach będzie świetnie nadawać się do intryg - fabularnie także. Pamiętać należy oddzielenie gracza od postaci; BG może być sprytniejszy, roztropniejszy i bardziej wygadany od gracza. Pamiętać należy także to, że na sam proces komunikacji wpływa nie tylko słowo mówione czy wymachy gracza, ale także czynniki o których postać "pamięta", a gracz "nie ma pojęcia".
Lord Xan pisze:Większość ludzi powinna zaakceptować prośbę mg i tym razem po prostu nie optymalizować postaci. No nie?
Wyznacz ewidentną i obiektywną mechaniczną granicę między "przeciętnie zoptymalizowaną postacią" a "powergamingowym buildem".
.
). Każdy kto chce grać postacią nieczarującą, skazuje się na zaawansowaną optymalizację, by zwyczajnie dorównać postaciom czarującym. W drużynie gdzie gra wizard, druid, artificer, taki szarżujący dragonborn przynajmniej nie wymaga ustawicznego niańczenia.
).
